Corsic'armes - Renaud

On se connaissait peu, je le croisais parfois

Dans un bar parisien, à deux pas de chez moi

Nous buvions quelques verres jusque tard dans la nuit

Était-ce le chemin pour devenir amis?

Il m’expliquait sa terre, son peuple, son pays

J'écoutais en silence, attendri

Me parlait d’Ajaccio, de Calvi, de Bastia

Des corrompus notoires, des élus, des mafias

Et des encagoulés réunis au fond des bois

Pour défier la justice et ce putain d’Etat

Moi qui’ai toujours aimé tous les Robins des Bois

Les peuples insoumis, j’aimais ça

Il s’est fait buter un soir aux abords du maquis

Il s’est fait flinguer, pourquoi?

Par quel ennemi?

Avait-il tué d’abord pour être tué aussi?

Était-il un rebelle?

Était-il un bandit?

Tu me manques ce soir, je parle de toi

A ta douce compagne qui pleure près de moi

Les mots qu’elle ne dit pas, c’est la loi de l’Omerta

De ce pays que j’aime quand il vit libre, épanoui

Loin du bruit, d’la fureur des fusils

We kenden elkaar niet goed, ik kwam hem wel eens tegen

In een Parijse bar, dicht bij mijn huis

We hebben tot diep in de nacht een paar drankjes gedronken

Was dit de manier om vrienden te worden?

Hij legde me zijn land, zijn volk, zijn land uit

Ik luisterde in stilte, teder

Vertelde me over Ajaccio, Calvi, Bastia

Beruchte corrupte mensen, gekozen functionarissen, maffia

En mensen met een kap verzamelden zich diep in het bos

Om gerechtigheid en deze verdomde staat te trotseren

Ik die altijd van alle Robin Hoods heb gehouden

De opstandige volkeren, daar hield ik van

Hij werd op een avond geraakt in de buurt van de maquis

Hij is neergeschoten, waarom?

Door welke vijand?

Had hij eerst gedood om ook gedood te worden?

Was hij een rebel?

Was hij een bandiet?

Ik mis je vanavond ik heb het over jou

Aan je lieve metgezel die naast me huilt

De woorden die ze niet zegt, het is de wet van Omerta

Van dit land waar ik van hou als het vrij leeft, vervuld

Ver van het lawaai, van de woede van geweren