Malo - Real de Catorce

Hoy, sentado a la orilla del mundo bebiendo un litro de oro licuado.

Mañana cantando boleros sobre una cuerda tensada

A diez metros del infierno… del infierno

Del infierno

Malo, como dice una madre ofendida

Como el sorgo o la plaga que mata en cuaresma

Siempre detrás de los ojos de un niño que se fuma un cigarro

Mientras arde su escuela destruida… aburrida

Hoy, bordando las chambras del odio jalándose el labio inferior con los dedos

mascando la rabia que escupen los mudos

Chamarra rasgada quemaduras de viento en el cuero…

En el cuero

Su risa lacera la carne, la fe y la vibra de los perros

Su risa invisible viruela que marca las broncas en su cara

Negro, de un pedazo de un planeta muerto

Como el centro mismo las sombras

Ojos que impresionan traspasan objetos

Descubren la muerte oculta que hay en ellos, ojos bellos

Caminando por lugares prohibidos

Atrapado en sus propios huesos

Malquerido, como hijo de cuervo

Despedido del nido de amor

Sin miedo, o quizá sumergido en terrores

Viviendo del frío que corre en sus venas

Molido a las diez en las calles malditas

Un «tiro» de a dientes un pleito a morir con su ángel, de la guarda

Su risa lacera la carne, la fe y la vibra de los perros

Su risa invisible viruela que marca las broncas en su cara

Vandaag, zittend aan de rand van de wereld een liter vloeibaar goud drinkend.

Ochtend zingende bolero's aan een strak touw

Tien meter van de hel... van de hel

Uit de hel

Slecht, zoals een beledigde moeder zegt

Zoals sorghum of de pest die dodelijk is in de vastentijd

Altijd achter de ogen van een kind dat een sigaret rookt

Terwijl haar verwoeste school in brand staat... saai

Vandaag de jasjes van haat borduren, met haar vingers aan haar onderlip trekken

kauwend op de woede die de stomme uitspuugt

Gescheurd jack brandt op het leer...

in het leer

Zijn lach verscheurt het vlees, het geloof en de sfeer van de honden

Zijn onzichtbare pokkenlach die de ruzies op zijn gezicht markeert

Zwart, van een stuk van een dode planeet

Als het centrum zelf de schaduwen

Ogen die indruk maken doorboren objecten

Ze ontdekken de verborgen dood die in hen zit, mooie ogen

Door verboden plaatsen lopen

Vast in zijn eigen botten

Verwend, als de zoon van een raaf

ontslagen uit het liefdesnest

Onbevreesd, of misschien ondergedompeld in verschrikkingen

Levend van de kou die door zijn aderen stroomt

Gemalen om tien uur in de verdomde straten

Een "schot" tanden, een rechtszaak om te sterven met zijn beschermengel

Zijn lach verscheurt het vlees, het geloof en de sfeer van de honden

Zijn onzichtbare pokkenlach die de ruzies op zijn gezicht markeert