How Could I Know - Raul Seixas

It brings me sadness just remembering getting home

From a tiring day of work, she would hold me very tight

And kiss me tenderly

We sat while, and she’d tell me all the news:

How she took the kids to school and she found them at the zoo

Thorowing peanuts to the bears…

Oh, this remembrance keeps reflecting on my mind:

When the days ran calm and fine

And I had her by my side

Swearing love eternally

But, hey!

How could I know

Love was to go after all this time?

Hey!

How could I see

She would leave me after all this time?

Little by little our sky was getting darker

Our dreams were running farther

Our smiles becoming harder, in the distance of us two

Our loving glaces very rarely they were meeting

We were always, always fleeing

From a love we felt was ending, still we never said a word

But, hey!

How could I know

Love was to go after all this time?

Hey!

How could I see

She would leave me after this time?

Then one fine morning with a torn and acking heart

We decided we should part, for it was late ro restart

A love that never was…

I still can picture: you were standing at the railing

Saw your taxi that was waiting

Held a tear when you were waving your very last good-bye

The kids were with me as your taxi drove away

I had nothing more to say

So I put them all to sleep…

Ik word verdrietig als ik eraan denk dat ik thuis ben gekomen

Van een vermoeiende werkdag hield ze me heel stevig vast

En kus me teder

We zaten terwijl ze me al het nieuws vertelde:

Hoe ze de kinderen naar school bracht en ze vond in de dierentuin

Pinda's eten voor de beren...

Oh, deze herinnering blijft door mijn hoofd spoken:

Toen de dagen kalm en fijn verliepen

En ik had haar aan mijn zijde

Eeuwige liefde zweren

Maar hé!

Hoe kan ik het weten?

Liefde was om te gaan na al die tijd?

Hoi!

Hoe kan ik zien?

Zou ze me na al die tijd verlaten?

Beetje bij beetje werd onze lucht donkerder

Onze dromen liepen verder

Onze glimlach wordt harder, in de afstand van ons tweeën

Onze liefdevolle blikken ontmoetten elkaar maar zelden

We waren altijd, altijd op de vlucht

Van een liefde waarvan we voelden dat deze eindigde, toch zeiden we geen woord

Maar hé!

Hoe kan ik het weten?

Liefde was om te gaan na al die tijd?

Hoi!

Hoe kan ik zien?

Zou ze me na deze tijd verlaten?

Toen op een mooie ochtend met een gescheurd en bedroefd hart

We besloten dat we moesten scheiden, want het was laat om opnieuw op te starten

Een liefde die nooit was...

Ik kan me nog steeds voorstellen: je stond bij de reling

Zag je taxi die stond te wachten

Kreeg een traan toen je je allerlaatste vaarwel zwaaide

De kinderen waren bij me toen je taxi wegreed

Ik had niets meer te zeggen

Dus ik heb ze allemaal laten slapen...