Odyssée De L'espèce - Raphaël

Ce qui compte c’est l’espèce

A mort l’individu

Et nos cellules s’assèchent

S’affolent et se tuent

Le déclin de la Grèce

Et la honte des vaincus

Le sacrifice des mouches

Et leurs cousins les grands singes

A quoi on rêvait en couches

Endormis dans nos linges

La vie des cellules souches

Les sondes sur nos méninges

Et reines et ouvrières

Quand partout c’est la guerre

On rouille on s’oxyde

Des falaises on se suicide

Et nos dorsales se courbent

Et nos yeux sont humides

Et des dompteurs de mouches

Nous tiennent entre leurs mains

Nous sommes les amuse-bouche

D’un peuple de laborantins

Derrière le mur de verre

On dirait une rivière

Ce qui compte c’est l’espèce

A mort l’individu

Et nos cellules s’assèchent

S’affolent et se tuent

La lumière nous agresse

Dès que nous l’avons vue

Waar het om gaat is de soort

Dood het individu

En onze cellen drogen op

in paniek raken en elkaar vermoorden

Het verval van Griekenland

En de schaamte van de overwonnenen

Het offer van de vliegen

En hun neven de mensapen

Waar we over droomden in luiers

In slaap in ons beddengoed

Het leven van stamcellen

Sondes in onze hersenen

En koninginnen en werksters

Wanneer overal oorlog is

We roesten we oxideren

Vanaf de kliffen plegen we zelfmoord

En onze ruggen buigen

En onze ogen zijn nat

En vliegentemmers

Houd ons in hun handen

Wij zijn de voorgerechten

Van een volk van laboratoriummedewerkers

Achter de glazen wand

lijkt op een rivier

Waar het om gaat is de soort

Dood het individu

En onze cellen drogen op

in paniek raken en elkaar vermoorden

Het licht valt ons aan

Zodra we haar zagen