1900 - Raphaël

C’est la nuit, accoud (c)e au bar

C’est la nuit qui descend du bout des comptoirs

Si je t’aime comme je t’aime dans nos bras scell (c)s

C’est l’amour par la grўce des baisers

Si je t’aime, si tu m’aimes contre un bracelet

C’est d (c)cid©…

C’est la nuit qui descend autour

C’est la nuit de septembre, des hautes tours

Et on tourne et on tourne sur les boulevards et l’amour…

qui revient tґt ou tard

C' est la vie qui tourne quand les feux sont noirs et qu’on se meurt

Chaque jour, chaque matin

On avance on se tient et la main dans la main

Et on tourne et on tourne on s’attache nos cou

Et on tourne tout au tour de nos joues

C’est la vie qui tourne, elle va et elle vient

On le sait bien

Ce n’est que la fin d’un jour ou est-ce qu’on rentre mon amour

Est-ce qu’on sera ensemble toujours… toujours

La tempЄte nous fait frisonner

C’est le vent, c’est le vent qui nous fait marcher

Et la nuit, et la nuit n’en finit donc jamais

Comme elle tourne, continue se moquer

De la vie de la vie, on serait passagers

Het is nacht, lean (c)e aan de bar

Het is de nacht die neerdaalt vanaf het einde van de loketten

Als ik van je hou zoals ik van je hou in onze verzegelde armen

Het is liefde bij de gratie van kussen

Als ik van je hou, als je van me houdt voor een armband

Het is d (c)cid©...

Het is de nacht die neerdaalt

Het is septembernacht, hoge torens

En we draaien en draaien de boulevards op en houden van...

wie komt vroeg of laat terug?

Het is het leven dat verandert als de lichten zwart zijn en je doodgaat

Elke dag, elke ochtend

We gaan verder, we staan ​​en hand in hand

En we draaien en we draaien we binden onze nekken

En we draaien onze wangen om

Het is het leven dat verandert, het komt en gaat

We weten het goed

Het is pas het einde van een dag waar gaan we heen in mijn liefde

Zullen we altijd samen zijn... altijd

De storm doet ons rillen

Het is de wind, het is de wind die ons laat lopen

En de nacht, en de nacht eindigt nooit

Terwijl ze draait, blijf lachen

Van het leven van het leven zouden we passagiers zijn