Les Limites Du Monde - Raphaël

Je t'écris de mon lit d’hôpital

Où je me remets doucement

De mon accident

Transformer ma chambre en cargo

En pique-nique dingue

Les fêtes de l’automne, du tonnerre

Une tabagie dans les couloirs

Et les petites infirmières

Et les petits plats, hum, t’y croirais pas

Et dès que je pourrai marcher

J’irai à la fenêtre

Prendre les premiers rayons du printemps

Mon vieux copain, j’ai essayé d’imaginer

A quoi pouvait ressembler cette ville il y a mille ans

Avant les périphériques, les publicités, et tout ça

C'était sûrement très bien

J’imagine qu’il y avait des champs et du vent et des étoiles

Je me réjouis de te revoir, de te parler

De faire bouger ce vrai pantin de bois

Depuis quelques semaines, les peupliers se répondent dans la cour

Du sommeil il m’en faut pas plus

Dès que je pourrai marcher, nous serons loin

Le désert sibérien, où tu voudras

Et je laisse la ville et ses rumeurs au milieu du lit défait

De tout ce blanc

Je t’attends pour de bon mon vieux copain

Je meurs des choses pour lesquelles je n’ai pas su mourir

Je meurs des choses pour lesquelles je n’ai pas su mourir

Je sais bien que la Terre est ronde

Je sais bien que la Terre est ronde

So long, mon vieux copain

So long, mon vieux copain

Ik schrijf je vanuit mijn ziekenhuisbed

Waar ik langzaam aan herstel

van mijn ongeluk

Verander mijn slaapkamer in een vrachtschip

Op een gekke picknick

Herfstfeesten, donder

Roken in de gangen

En de kleine verpleegsters

En de kleine gerechten, um, je zou het niet geloven

En zodra ik kan lopen

ik ga naar het raam

Vang de eerste lentestralen

Mijn oude vriend, ik probeerde me voor te stellen

Hoe deze stad er duizend jaar geleden uitzag

Vóór apparaten, advertenties en zo

Het was vast heel goed

Ik stel me voor dat er velden en wind en sterren waren

Ik kijk ernaar uit je weer te zien, met je te praten

Om deze echte houten pop te verplaatsen

De afgelopen weken beantwoorden de populieren elkaar op het erf

Ik heb niet meer slaap nodig

Zodra ik kan lopen, zijn we ver weg

De Siberische woestijn, waar je zult

En ik verlaat de stad en haar geruchten in het midden van het onopgemaakte bed

Van al dat wit

Ik wacht voor altijd op je, mijn oude vriend

Ik sterf van de dingen waar ik niet voor kon sterven

Ik sterf van de dingen waar ik niet voor kon sterven

Ik weet dat de aarde rond is

Ik weet dat de aarde rond is

Tot zo, mijn oude vriend

Tot zo, mijn oude vriend