La Ballade Du Pauvre - Raphaël

Je suis là chaque matin

Comme ça sur le chemin

À regarder le jour qui va et qui vient

À tendre la main

Et je vis sous un pont

Probable que j’aime pas les maisons

Ma vie je l’ai quittée

C'était il y a longtemps

Peut-être un été

Ô mon vieux je suis noir

Et du soir au matin

Plein comme une malle-cabine

Raide comme un passe-lacet

Je connais même plus mon nom

Je n’restarai pas trop tard

J’aime mieux aller ailleurs

Là où ce s’rait pas pire peut-être même meilleur

On peut toujours rêver

Non non non non

Bien content de partir

Non non non non

J’espère ne pas revenir

Ils m’ont trouvé un matin

Raide comme un parchemin

Avec dans les poches

Deux trois souvenirs rien d’autre qu’une broche

M’ont mené en camion

Dans un genre de maison

Où ils m’ont disséqué mon vieux

Tu pouvais pas t’nir guère plus longtemps

Qu’ils disaient qu’ils disaient qu’ils disaient

C’est pas brillant

Non non non non

Bien content de partir

Non non non non

J’espère ne pas revenir

Je suis là chaque matin

Comme ça sur le chemin

À regarder la vie qui va et qui vient

Qui colle à la peau

Et je m’en vais ce soir

Je finirai bien quelque part

Loin des lits en papier de mes pieds blessés

De leurs cheminées noires

Du vent du soir

Non non non non…

Ik ben hier elke ochtend

Zo onderweg

De dag zien komen en gaan

Uitreiken

En ik woon onder een brug

Waarschijnlijk hou ik niet van huizen

Mijn leven verliet ik

Het was lang geleden

Misschien een zomer

O mijn oude man, ik ben zwart

En van avond tot ochtend

Vol als een cabine koffer

Zo stijf als een schoenveter

Ik weet mijn naam niet eens meer

Ik blijf niet te laat

Ik ga liever ergens anders heen

Waar het niet slechter, misschien zelfs beter zou zijn

We kunnen altijd dromen

Nee nee nee nee

Blij om te gaan

Nee nee nee nee

Ik hoop niet terug te keren

Ze vonden me op een ochtend

Stijf als een boekrol

Met in de zakken

Twee drie herinneringen niets anders dan een broche

Nam me in een vrachtwagen

In een soort huis

Waar ze mijn oude man hebben ontleed

Je kon niet lang meer wachten

Ze zeiden dat ze zeiden dat ze zeiden

Het is niet briljant

Nee nee nee nee

Blij om te gaan

Nee nee nee nee

Ik hoop niet terug te keren

Ik ben hier elke ochtend

Zo onderweg

Het leven zien komen en gaan

Die aan de huid blijft plakken

En ik vertrek vanavond

Ik zal ergens eindigen

Ver van de papieren bedden van mijn gekwetste voeten

Uit hun donkere schoorstenen

Van de avondwind

Nee nee nee nee…