Fallen - RAF 3.0, Nazar

Drei, zwei, eins, null

Drei, zwei, eins, null

Ihr Körper ist am Boden, Gedanken schwirr’n im All

Doch Träume sind verlogen, denn sie wirken so real

Kein Mensch weiß, wer er ist, sie suchen nach dem Ziel

Doch finden tun sie nichts, alles pure Fantasie

Vor der harten Realität flüchten manche ins Gebet

Der Rest sucht seinen Schutz in der Anonymität

Das Verlangen nach Distanz versperrt sie wie im Knast

Doch schlafend hab’n sie Angst, sie hätten was verpasst

Obwohl sie fast verbrennen, woll’n sie alle noch ein Stück

Ein Stück näher zur Sonne

Ihre Körper hab’n kein Blut mehr

Ihr Herz tickt wie 'ne chemische Bombe, ey

Und sie schrei’n, sie klag’n, sie wein’n, doch wissen nicht, weshalb

Sie fall’n, sie fall’n, sie fall’n, sie fühlen nichts mehr

Sie sind lebendig begraben (zwei, eins, null)

Ihren Geist verfolgt der Schein von täuschenden Kristall’n

Sie fall’n, sie fall’n, sie fall’n, sie fühlen nichts mehr

Sie sind lebendig begraben, ey (zwei, eins, null)

Die Gegenwart ist hart, Vergangenheit zu trist

Den lebenslangen Pfad bewandern sie für nichts

Die zweite Realität gespiegelt von Null’n und Einsen

Jeder sucht nach den Kristall’n, um es den Kumpels zu beweisen

Menschen sammeln heute Friends wie Mafiapaten Kunst

Sie fragen Frauen nicht mehr nach Namen, sie fragen, wie viele hab’n sie gebumst

Sie leben in Kategorien, erster, zweiter Klasse

Menschen werden wieder zum Tier, b-b-bestialische Rasse

Und obwohl sie fast ertrinken, woll’n sie alle noch ein Stück

Ein Stück tiefer ins Meer

Trotz der tausend Sterne seh’n sie niemals hinauf

Und mein’n, der Himmel sei leer, ey

Und sie schrei’n, sie klag’n, sie wein', doch wissen nicht, weshalb

Sie fall’n, sie fall’n, sie fall’n, sie fühlen nichts mehr

Sie sind lebendig begraben (zwei, eins, null)

Ihren Geist verfolgt der Schein von täuschenden Kristall’n

Sie fall’n, sie fall’n, sie fall’n, sie fühlen nichts mehr

Sie sind lebendig begraben (zwei, eins, null)

Die ganze Welt steht auf sich selbst

Auf ihren Köpfen, ihren Verstand nimmt man nicht ernst

Wer sich belügt, (lügt) sich (sich) selber an

Das Glück (Glück) liegt in Menschenshand

Und wenn du es nicht erkennst (-kennst)

Bleibst (bleibst) du nur blind (blind, blind)

Sag (sag, sag) mir (mir, mir), wer, wer wir sind, sind

Sind wir auch das, wofür wir uns halten?

Die üblichen Taten, nur Lügen und Hassen

Trübe Gedanken und all (all) das (das)

Nur um unsere Würde zu halten?

Ich weiß es nicht, doch mein zweites Ich

Sagt mir, dass wir alle hier verfeindet sind

Doch mein Instinkt ist eingestimmt

Auf Konfrontationen und Eigensinn (oh)

Denn immer wenn ich wach bin (wach bin)

Erzählt mir das Leben nur Schwachsinn

Denn immer wenn ich wach bin (wank' ich)

Zwischen Ideen und Wahnsinn

Wir haben gegen Wände geschlagen

Denn alle gefallenen Engel versagen

Wir schlucken den Dreck der Gesellschaft

Und merken erst dann, Mann, wir sind hier lebendig begraben

Und sie schrei’n, sie klag’n, sie wein', doch wissen nicht, weshalb

Sie fall’n, sie fall’n, sie fall’n, sie fühlen nichts mehr

Sie sind lebendig begraben (zwei, eins, null)

Ihren Geist verfolgt der Schein von täuschenden Kristall’n

Sie fall’n, sie fall’n, sie fall’n, sie fühlen nichts mehr

Sie sind lebendig begraben (zwei, eins, null)

Drie, twee, één, nul

Drie, twee, één, nul

Je lichaam ligt op de grond, gedachten zoemen in de ruimte

Maar dromen zijn vals omdat ze zo echt lijken

Niemand weet wie hij is, ze zijn op zoek naar het doel

Maar ze vinden niets, het is allemaal pure fantasie

Sommigen zoeken hun toevlucht tot de harde realiteit in gebed

De rest zoekt bescherming in anonimiteit

Het verlangen naar afstand blokkeert hen alsof ze in de gevangenis zitten

Maar als ze slapen, zijn ze bang dat ze iets hebben gemist

Hoewel ze bijna verbranden, willen ze allemaal een stukje

Een beetje dichter bij de zon

Hun lichamen hebben geen bloed meer

Je hart tikt als een chemische bom, hey

En ze schreeuwen, ze klagen, ze huilen, maar weten niet waarom

Ze vallen, ze vallen, ze vallen, ze voelen niets meer

Ze zijn levend begraven (twee, één, nul)

Haar geest wordt achtervolgd door de gloed van bedrieglijke kristallen

Ze vallen, ze vallen, ze vallen, ze voelen niets meer

Ze zijn levend begraven, ey (twee, één, nul)

Het heden is moeilijk, het verleden te somber

Ze bewandelen het pad van het leven voor niets

De tweede realiteit gespiegeld door nul'n en één

Iedereen is op zoek naar de kristallen om het aan de maatjes te bewijzen

Tegenwoordig verzamelen mensen vrienden zoals maffia-peetouders die kunst verzamelen

Ze vragen vrouwen niet langer naar hun namen, ze vragen hoeveel ze er hebben geneukt

Ze leven in categorieën, eerste, tweede klasse

Mensen worden weer beesten, bb-beestachtig ras

En hoewel ze bijna verdrinken, willen ze allemaal een stukje

Een beetje dieper de zee in

Ondanks de duizend sterren kijken ze nooit op

En ik denk dat de lucht leeg is, ey

En ze schreeuwen, ze klagen, ze huilen, maar weten niet waarom

Ze vallen, ze vallen, ze vallen, ze voelen niets meer

Ze zijn levend begraven (twee, één, nul)

Haar geest wordt achtervolgd door de gloed van bedrieglijke kristallen

Ze vallen, ze vallen, ze vallen, ze voelen niets meer

Ze zijn levend begraven (twee, één, nul)

De hele wereld staat op zichzelf

Op hun hoofd nemen ze hun gedachten niet serieus

Hij die tegen zichzelf liegt (liegt) tegen zichzelf

Geluk (geluk) ligt in mensenhanden

En als je het niet herkent (-weet)

Blijf (blijf) je bent gewoon blind (blind, blind)

Vertel (vertel, vertel) mij (ik, mij) wie, wie we zijn, zijn

Zijn we wat we denken te zijn?

De gebruikelijke daden, alleen maar leugens en haten

Sombere gedachten en al (alle) dat (dat)

Alleen om onze waardigheid te behouden?

Ik weet het niet, maar mijn tweede zelf

Zeg me dat we hier allemaal vijanden zijn

Maar mijn instinct is afgestemd

Over confrontaties en koppigheid (oh)

Want wanneer ik wakker ben (wakker)

Het leven vertelt me ​​alleen maar onzin

Want wanneer ik wakker ben (ik schud)

Tussen ideeën en waanzin

We raken muren

Want alle gevallen engelen falen

We slikken het vuil van de samenleving in

En pas dan besef, man, we zijn hier levend begraven

En ze schreeuwen, ze klagen, ze huilen, maar weten niet waarom

Ze vallen, ze vallen, ze vallen, ze voelen niets meer

Ze zijn levend begraven (twee, één, nul)

Haar geest wordt achtervolgd door de gloed van bedrieglijke kristallen

Ze vallen, ze vallen, ze vallen, ze voelen niets meer

Ze zijn levend begraven (twee, één, nul)