Raptus (La dimora Inaccessa) - Quintorigo

CHI SEI?!?

L’interrogativo echeggia in ogni corridoio, in ogni angolo del condominio

E ci fa trasalire, rinvenire, bisogna intervenire

VOGLIO SAPERE CHI SEI!

Vaneggia sconvolto il professore, è una tragedia

Si teme il peggio e solo adesso il gregge disordinato degli inquilini scheggia

Si precipita sugli scalini

«Mai in tutti questi anni è avvenuto un episodio tanto sconveniente

E inopportuno, mai nessuno aveva avuto un simile comportamento scellerato

Mai nessuno aveva osato importunare il signore di quell’appartamento

Io non me la sento»

Continuerò il racconto, ma lassù non vengo (uh, no, non vengo)

E mentre salgono, al tumulto si aggiungono profondi tonfi di grancassa:

Provengono dall’alto, all’ultimo piano, il professore

Tenta di scassinare con l’estintore la porta del signore inesistente

E profanare irrimediabilmente la dimora finora inaccessa

Forse anche dal residente stesso

E' un attimo, è un attimo… forse ancora possono fermare il professore

E' un attimo, un intervallo infinitesimo, ma in quell’attimo forse

Esitano un poco, è un attimo, un sogno tanto atteso, è un attimo

Un intervallo immenso, di fatto pensano:

«E' lui a commettere il misfatto», tante domande in un solo istante;

E come affrontare la vita restante senza il dubbio di quella presenza

Senza quella dimensione a sé stante che rende sì l’anima pesante

Ma che riverbera l’immaginazione…è un attimo

Ma in quell’attimo il professore sfonda le distanze

Ed eccoci negli immaginifici spazi cosmici dai limiti postici della ragione

senza appigli, insomma dentro l’appartamento del signore inesistente

Ora la porta è aperta: no, non c'è nessuno, comunque nessuno non c'è

Non è questo il punto.

La scoperta, ancor prima dello sconcerto

Suscita un piccolo disagio reciproco, d’istinto si sentono violati nell’intimo

Alcuni pensano «Scusate il disordine…»

Ognuno di loro giura di riconoscere le proprie mura, lì rivede casa sua

Everybody knows it, come on come on

Everybody knows it, but they hear some noises, come on come on

Everybody knows it, come on come on

Everybody knows it, but they hear some noises, come on come on, come on come on,

come on come on…

(Grazie a Mik per questo testo)

WIE BEN JIJ?!?

De vraag echoot in elke gang, in elke hoek van het gebouw

En het doet ons huiveren, om te herstellen, moeten we ingrijpen

IK WIL WETEN WIE JE BENT!

De professor raast overstuur, het is een tragedie

Het ergste wordt gevreesd en pas nu splintert de rommelige zwerm huurders

Hij rent de trap op

"Nooit in al die jaren heeft zich zo'n ongemakkelijke episode voorgedaan

En ongelegen, niemand had ooit zo'n slecht gedrag gehad

Niemand had het ooit gedurfd de heer van dat appartement lastig te vallen

ik heb er geen zin in"

Ik ga verder met het verhaal, maar ik kom niet naar boven (uh, nee, ik kom niet)

En terwijl ze opstaan, voegen diepe dreunen van de basdrum toe aan het tumult:

De professor komt van boven, op de bovenste verdieping

Hij probeert met de brandblusser de deur van de niet-bestaande heer binnen te dringen

En onherstelbaar de tot dan toe ontoegankelijke woning ontheiligen

Misschien zelfs door de bewoner zelf

Het is een moment, het is een moment... misschien kunnen ze de professor nog tegenhouden

Het is een moment, een oneindig klein interval, maar misschien op dat moment

Ze aarzelen een beetje, het is een moment, een langverwachte droom, het is een moment

Een immens interval, eigenlijk denken ze:

"Hij is het die de misdaad begaat", zoveel vragen in een enkel moment;

En hoe het resterende leven onder ogen te zien zonder de twijfel aan die aanwezigheid

Zonder die onafhankelijke dimensie die de ziel zwaar maakt

Maar wat de verbeelding weerkaatst ... het is een moment

Maar op dat moment doorbreekt de professor de afstanden

En hier zijn we in de fantasierijke kosmische ruimten met de postische grenzen van de rede

zonder grepen, kortom, in het appartement van de niet-bestaande heer

Nu is de deur open: nee, er is niemand, er is in ieder geval niemand

Dat is niet het punt.

De ontdekking, nog voor de verbijstering

Wekt een beetje wederzijds ongemak op, instinctief voelen ze zich van binnen geschonden

Sommigen denken "Sorry voor de rommel ..."

Elk van hen zweert hun eigen muren te herkennen, daar zien ze hun huis weer

Iedereen weet het, kom op, kom op!

Iedereen weet het, maar ze horen wat geluiden, kom op, kom op!

Iedereen weet het, kom op, kom op!

Iedereen weet het, maar ze horen wat geluiden, kom op, kom op, kom op, kom op,

kom op kom op ...

(Met dank aan Mik voor deze tekst)