Underbite - Protest The Hero

unimportant, and I’m about to mimic some image of a rock and roll

singer I have under lock and key.

Without the faintest hint of irony that

I’m flashing my pearly whites to sustain my mediocrity.

So is everyone

having a good time tonight?

Good, I’m glad (I couldn’t actually care

less).

You guys are the best crowd that we’ve ever seen, seen with

these old dead eyes.

Blind to the stage or even my own lies.

So hey

ho, let’s go.

Let’s start this contemptible «rock» show.

Blinding lights

to hide the hand up our ass in this puppet-sock show.

Two sewn on

eyes, repurposed and made new, torn from an aging suit for a sense

of déjà vu.

Thumb underbite.

I bite my fucking thumb, and hope you

catch a thread, and slowly come undone.

An illusion seldom spoken.

An

understanding between you and I that the ground that you stand on

is somehow less than mine.

An allusion to a broken home, left on the

street and chilled to the bone.

So hey, we still feeling good?

Now you

comprehend our complex relationship — consumer/consumed.

You’re

just some stupid kid and I’m a megalomaniac.

Here comes that tortured

artist now to sing of his despair.

Shedding defenses for an honest

creation.

Placing yourself in the stocks on the strap.

You’re disgracing

your effort by conforming to textbook performance of music to fill in

the gaps, and it’s bullshit.

It’s bullshit.

Be honest, this can’t be what you

wanted, if what you write about means anything to you.

Rather than

pure vanity, people might connect with sincerity.

Don’t just pray the next

generation learns from our mistakes.

Let’s not repackage the same old

performance.

Original content is so much more rewarding.

I know that

it might be quite cliché, but if all the world is in fact a stage, then this

stage—this here goddamn stage—might just be all the world.

onbelangrijk, en ik sta op het punt een beeld van een rock-'n-roll na te bootsen

zanger die ik achter slot en grendel heb.

Zonder de geringste zweem van ironie dat

Ik flits met mijn parelwitte was om mijn middelmatigheid te behouden.

Zo is iedereen

een leuke tijd gehad vanavond?

Goed, ik ben blij (het kan me eigenlijk niets schelen)

minder).

Jullie zijn het beste publiek dat we ooit hebben gezien, gezien met

deze oude dode ogen.

Blind voor het podium of zelfs voor mijn eigen leugens.

dus hoi

Ho, laten we gaan.

Laten we beginnen met deze verachtelijke "rock"-show.

Verblindende lichten

om de hand in onze kont te verbergen in deze poppenkastshow.

Twee aan elkaar genaaid

ogen, hergebruikt en nieuw gemaakt, voor een gevoel gescheurd uit een ouder pak

van déjà vu.

Duim onderbeet.

Ik bijt op mijn duim, en ik hoop dat je

een draad vangen en langzaam loskomen.

Een illusie die zelden wordt gesproken.

Een

begrip tussen u en mij dat de grond waarop u staat

is op de een of andere manier minder dan de mijne.

Een toespeling op een kapot huis, achtergelaten op de

straat en gekoeld tot op het bot.

Dus hey, we voelen ons nog steeds goed?

Nu jij

onze complexe relatie begrijpen: consument/consumenten.

jij bent

gewoon een stom kind en ik ben een megalomaan.

Hier komt dat gemarteld

artiest nu om zijn wanhoop te bezingen.

Verdediging afwerpen voor een eerlijk

schepping.

Jezelf in de vakken op de riem plaatsen.

Je maakt een schande

uw inspanning door zich te conformeren aan de uitvoering van de muziek uit het leerboek om in te vullen

de gaten, en het is onzin.

Het is bullshit.

Wees eerlijk, dit kan niet zijn wat jij

gezocht, als waar je over schrijft iets voor je betekent.

Liever dan

pure ijdelheid, mensen kunnen contact maken met oprechtheid.

Bid niet alleen de volgende

generatie leert van onze fouten.

Laten we niet hetzelfde oude opnieuw inpakken

uitvoering.

Originele inhoud is zo veel meer de moeite waard.

Ik weet dat

het is misschien nogal cliché, maar als de hele wereld in feite een podium is, dan is dit

podium - dit hier verdomde podium - is misschien wel de hele wereld.