Tongue-splitter - Protest The Hero

Psychotherapist once claimed I had acute neurosis

Well, I only said a couple words and he made his diagnosis

He said I could say whatever I want because I never chose this

So I spat, grinned and I looked at him and blew him a Glasgow kiss, look out now

I close just one eye, and let a part of me die

Never too sure if it’s the truth or a lie

I’m not asking for your pity «Oh woe is me» sarcastically

I’m not losing sleep pathetically while waxing so poetically

But I’m waning, waning alphabetically

As I keep dropping bombs

Dropping bombs

Dropping bombs apologetically

It was a wicked whimpering Winnipeg night

When my tongue grew wings and took to flight

The thought had never crossed my mind before that moment

Is the truth so bent it can’t be broken?

My jealousy got the best of me

And had a conference with the rest of me

It said, «If this is all that’s left for me

Then there’s a little room for regret.»

Little voice

Little voice

Little voice inside my head said

«If you don’t regret nothing then you might as well be dead, might as well be

dead.»

So I apologize

Mostly to the four or five guys

Who stand behind me on the stage every night

As the mic starts to whisper

And the words start to blister

In my mouth that I know aren’t right

I gotta get back to who I was before my last ten years on autopilot

It’s the mask that quite often starts to eat into your face

So wear it lightly like a cap that can quickly be replaced

I gotta get back to who I was before my last ten years on autopilot

So tell me again how my life should have been before I was spineless

Before I gave in

Because everybody thinks it’s timeless… Well time’s running out

One thing I’ll never regret is I never shed my face

Psychotherapeut beweerde ooit dat ik een acute neurose had

Nou, ik zei maar een paar woorden en hij stelde zijn diagnose

Hij zei dat ik kon zeggen wat ik wil, omdat ik dit nooit heb gekozen

Dus ik spuugde, grijnsde en ik keek naar hem en blies hem een ​​Glasgow-kus, kijk uit nu

Ik sluit slechts één oog en laat een deel van mij sterven

Nooit te zeker of het de waarheid of een leugen is

Ik vraag niet om je medelijden «Oh wee is me» sarcastisch

Ik slaap niet zielig terwijl ik zo poëtisch aan het waxen ben

Maar ik ben aan het afnemen, alfabetisch afnemend

Terwijl ik bommen blijf laten vallen

Bommen laten vallen

Excuses bommen laten vallen

Het was een slechte, jammerende Winnipeg-avond

Toen mijn tong vleugels kreeg en op de vlucht sloeg

De gedachte was nog nooit bij me opgekomen voor dat moment

Is de waarheid zo verbogen dat ze niet gebroken kan worden?

Mijn jaloezie kreeg het beste van mij

En had een conferentie met de rest van mij

Er stond: "Als dit alles is wat er nog voor mij is"

Dan is er wat ruimte voor spijt.»

kleine stem

kleine stem

Een stemmetje in mijn hoofd zei:

"Als je nergens spijt van hebt, dan kan je net zo goed dood zijn, misschien wel"

dood."

Dus ik bied mijn excuses aan

Meestal aan de vier of vijf jongens

Die elke avond achter me op het podium staan

Terwijl de microfoon begint te fluisteren

En de woorden beginnen te blaren

In mijn mond waarvan ik weet dat het niet klopt

Ik moet terug naar wie ik was voor mijn laatste tien jaar op de automatische piloot

Het is het masker dat nogal eens in je gezicht begint te vreten

Draag hem dus lichtjes als een pet die snel kan worden vervangen

Ik moet terug naar wie ik was voor mijn laatste tien jaar op de automatische piloot

Dus vertel me nog eens hoe mijn leven had moeten zijn voordat ik ruggengraatloos was

Voordat ik toegaf

Omdat iedereen denkt dat het tijdloos is... Nou, de tijd dringt

Een ding waar ik nooit spijt van zal hebben, is dat ik nooit mijn gezicht afschud