Tidal - Protest The Hero

Awake, unfazed,

Morning light tells of the dawning day

Just like any day

Brush off sleep’s touch,

Clear midnight’s haze

There’s nothing extraordinary here,

A flaccid world, unfit, unclear

Desperate for something more

Something more than getting by

Empty faces on the sidewalk,

Listless and limping to a lie,

Of a bright and pleasant future,

Of a blue and cloudless sky

A phantom whisper sounds deceiving

It brings with it the question «why?»

We work until we are unable,

Then locked away until we die

But then it happened

Everything changed in but an instant

A violent burst of brilliant colour,

somehow close and somehow distant

From a whisper,

to a scream,

to a hoarse, distorted laugh

There is no hope of restitution

There is no ever going back

In dreamless sleep,

one ponders death

Hold back the fleeting final breath

Knuckle white, slipping grip,

jaw clenched tight, and quivering lip

This cannot happen

This cannot be

Escape a life of anonymity

to be a drop into the sea,

whose ripple turns to tidal wave

that sweeps the shores it once forgave

But crashing down upon the shore,

the sea is silent evermore

Awake, unfazed,

morning light tells of the dawning day

just like any day.

Brush off sleep’s touch,

clear midnight’s haze

There’s nothing extraordinary here,

a flaccid world, unfit, unclear

Desperate for something more,

something more than getting by

There’s got to be something more than this

It sounds so deceiving

Begging the question «why?»

Begging the question «why?»

Why do we work until we are unable?

Why do we work until we die?

A drop into the sea

whose ripple turns to tidal wave,

and sweeps the shores it once forgave

The sun, the moon, the Earth,

conversed and agreed,

the people of the world must pay for its atrophy.

But crashing down upon the shore,

the sea is silenced evermore

But then it happened

everything changed in but an instance

A violent burst of brilliant colour,

somehow close and somehow distance

What unknown face now breaks the silence?

What tipping force disturbs the balance?

Swift and sober, comes a voice, offering a bitter choice

Wakker, onaangedaan,

Ochtendlicht vertelt over de aanbrekende dag

Zoals elke dag

Borstel de aanraking van de slaap weg,

Heldere middernachtnevel

Er is hier niets bijzonders,

Een slappe wereld, ongeschikt, onduidelijk

Wanhopig naar iets meer

Iets meer dan rondkomen

Lege gezichten op het trottoir,

Lusteloos en hinkend naar een leugen,

Van een mooie en aangename toekomst,

Van een blauwe en wolkenloze lucht

Een spookfluister klinkt bedrieglijk

Het brengt de vraag "waarom?"

We werken totdat we niet meer kunnen,

Dan opgesloten tot we sterven

Maar toen gebeurde het

Alles veranderde in een oogwenk

Een gewelddadige uitbarsting van schitterende kleuren,

op de een of andere manier dichtbij en op de een of andere manier ver weg

Van een fluistering,

tot een schreeuw,

tot een schor, vervormd lachje

Er is geen hoop op restitutie

Er is nooit meer terug

In droomloze slaap,

men denkt aan de dood

Houd de vluchtige laatste adem in

Knokkel wit, slippende greep,

kaken op elkaar geklemd en trillende lip

Dit kan niet gebeuren

Dit kan niet

Ontsnap aan een leven van anonimiteit

een druppel in de zee zijn,

wiens rimpeling verandert in een vloedgolf

dat de kusten veegt die het ooit vergaf

Maar neerstortend op de kust,

de zee is altijd stil

Wakker, onaangedaan,

ochtendlicht vertelt over de aanbrekende dag

net als elke dag.

Borstel de aanraking van de slaap weg,

heldere middernachtnevel

Er is hier niets bijzonders,

een slappe wereld, ongeschikt, onduidelijk

Wanhopig naar iets meer,

iets meer dan rondkomen

Er moet iets meer zijn dan dit

Het klinkt zo bedrieglijk

Bedelen op de vraag "waarom?"

Bedelen op de vraag "waarom?"

Waarom werken we totdat we niet meer kunnen?

Waarom werken we tot we sterven?

Een druppel in de zee

wiens rimpeling verandert in een vloedgolf,

en veegt de kusten die het ooit vergaf

De zon, de maan, de aarde,

gesproken en overeengekomen,

de mensen van de wereld moeten betalen voor de atrofie ervan.

Maar neerstortend op de kust,

de zee wordt steeds meer tot zwijgen gebracht

Maar toen gebeurde het

alles is veranderd in op een exemplaar na

Een gewelddadige uitbarsting van schitterende kleuren,

op de een of andere manier dichtbij en op de een of andere manier afstand

Welk onbekend gezicht verbreekt nu de stilte?

Welke kantelkracht verstoort het evenwicht?

Snel en nuchter, komt een stem die een bittere keuze biedt