Cold Water - Protest The Hero

Twisting through contorted limb

Sober now from distant whim

Batten down the hatches

The storm approaches, the thunder crashes

It cannot wait

It must be now

A shot’s been fired across the bow

What presence here has been proclaimed?

What once was unspoken is finally named

So this is sinking, or so it seems

Diving fathoms in lucid dreams

With lungs now aching, begging for air

And only cold water answers

With a cinder block anchor, hope turns to despair

Ripped from the womb and left to the ocean’s care

Cold (Cold water!)

Cold (Cold water!)

So sink, let go, slip into the depths

Let the pieces of a wasted life slip past the fingertips

Rejoice, exult, a fitting conclusion to a melancholy myth

A grave at sea, an absentee, whose presence won’t be missed

(So this is sinking, or so it seems

Diving fathoms in lucid dreams

With lungs now aching, begging for air

And only cold water answers)

Twisting through contorted limb

Sober now from distant whim

Batten down the hatches

The storm approaches, the thunder crashes

It cannot wait

It must be now

A shot’s been fired across the bow

(Picking at the bones that came to rest on the ocean bed

Whose subtle pose tells a tale of those that sink like lead

Summon the ire left hanging in moments that swings by the neck to and fro

Assured by the light that there’s one way to go)

So this is sinking, or so it seems

Diving fathoms in lucid dreams

With lungs now aching, begging for air

And only cold water answers

With a cinder block anchor, hope turns to despair

Ripped from the womb and left to the ocean’s care

Cold

(Cold water)

Cold

(Cold)

(Picking at the bones that came to rest on the ocean bed

Whose subtle pose tells a tale of those that sink like lead

Summon the ire left hanging in moments that swings by the neck to and fro

Assured by the light that there’s one way to go)

Picking at the fucking bones that came to rest on the ocean bed

Whose subtle pose tells a tale of those that sink like lead

(Sink like lead)

Death is callous, strange, and sudden

A pious, indignant glutton

Whose hands are soft, warm, and inviting

Draaien door verwrongen ledemaat

Nuchter nu van verre gril

Zet de luiken neer

De storm nadert, de donder stort neer

Het kan niet wachten

Het moet nu zijn

Er is een schot over de boeg gelost

Welke aanwezigheid is hier uitgeroepen?

Wat ooit onuitgesproken was, krijgt eindelijk een naam

Dit is dus aan het zinken, althans zo lijkt het

Duiken in lucide dromen

Nu de longen pijn doen, smekend om lucht

En alleen koud water antwoordt

Met een sintelblokanker verandert hoop in wanhoop

Gescheurd uit de baarmoeder en overgelaten aan de zorg van de oceaan

Koud (Koud water!)

Koud (Koud water!)

Dus zink weg, laat los, glijd de diepte in

Laat de stukjes van een verspild leven langs de vingertoppen glippen

Verheug je, juich toe, een passende afsluiting van een melancholische mythe

Een graf op zee, een afwezige, wiens aanwezigheid niet zal worden gemist

(Dit is dus aan het zinken, of zo lijkt het)

Duiken in lucide dromen

Nu de longen pijn doen, smekend om lucht

En alleen koud water antwoorden)

Draaien door verwrongen ledemaat

Nuchter nu van verre gril

Zet de luiken neer

De storm nadert, de donder stort neer

Het kan niet wachten

Het moet nu zijn

Er is een schot over de boeg gelost

(Plukken aan de botten die op de oceaanbodem kwamen te rusten)

Wiens subtiele pose een verhaal vertelt van degenen die zinken als lood

Roep de woede op die in momenten blijft hangen die bij de nek heen en weer zwaait

Verzekerd door het licht dat er een weg te gaan is)

Dit is dus aan het zinken, althans zo lijkt het

Duiken in lucide dromen

Nu de longen pijn doen, smekend om lucht

En alleen koud water antwoordt

Met een sintelblokanker verandert hoop in wanhoop

Gescheurd uit de baarmoeder en overgelaten aan de zorg van de oceaan

Koud

(Koud water)

Koud

(Koud)

(Plukken aan de botten die op de oceaanbodem kwamen te rusten)

Wiens subtiele pose een verhaal vertelt van degenen die zinken als lood

Roep de woede op die in momenten blijft hangen die bij de nek heen en weer zwaait

Verzekerd door het licht dat er een weg te gaan is)

Plukken aan de verdomde botten die op de oceaanbodem tot rust kwamen

Wiens subtiele pose een verhaal vertelt van degenen die zinken als lood

(zinken als lood)

De dood is ongevoelig, vreemd en plotseling

Een vrome, verontwaardigde veelvraat

Wiens handen zacht, warm en uitnodigend zijn?