Nihil - Poema Arcanus

When partner wine tastes like acid vinegar

And everything’s been expelled from me… at the depths

Outside father sun is laughing, he can not see me

I hear his voice, but I can not feel his heat

I gave until feeling as dead, even my last vestiges

A cold broken tank, the soul spills slowly

Could you drain it all from me?

Just sweep away the ground

I’m awaiting the void, naked and numb

Dark mother loneliness embraces her dying child

Scorned at birth, he was conceived to die

He can see nothing, back into a deadly womb

Then the vast non-spaces grow, nothingness increases

Because all I had I gave… I gave to the winds

I trusted, they deceived, stole me

Now I’m one of the doomed poorest beings

We all live at the Nihil, together but alone

Resigned to know I cannot die again

I have no chance, just living here

Walking barefoot through these arcane lands

While you beg for the carnal ghost penetration

Wanneer partnerwijn smaakt naar zure azijn

En alles is van mij verdreven ... in de diepte

Buiten lacht vader zon, hij kan me niet zien

Ik hoor zijn stem, maar ik kan zijn warmte niet voelen

Ik gaf tot ik me dood voelde, zelfs mijn laatste overblijfselen

Een koud gebroken tank, de ziel morst langzaam

Kun je het allemaal van me afzuigen?

Veeg gewoon de grond weg

Ik wacht op de leegte, naakt en gevoelloos

Donkere moeder eenzaamheid omarmt haar stervende kind

Bij zijn geboorte geminacht, werd hij verwekt om te sterven

Hij kan niets zien, terug in een dodelijke baarmoeder

Dan groeien de uitgestrekte niet-ruimten, het niets neemt toe

Omdat alles wat ik had, ik gaf... ik gaf aan de wind

Ik vertrouwde, ze hebben me bedrogen, gestolen

Nu ben ik een van de gedoemde armste wezens

We wonen allemaal in de Nihil, samen maar alleen

Ik heb ontslag genomen om te weten dat ik niet meer kan sterven

Ik heb geen kans, ik woon hier gewoon

Op blote voeten door deze mysterieuze landen lopen

Terwijl je smeekt om de vleselijke spookpenetratie