Joe Tex, These Taming Blues - Phosphorescent

is it ever gonna not be so hard to see you around?

am i really really really really gonna have to really gonna have to really have

to leave town?

i mean i called upon a bunch of angels calling angels ain’t you supposed to

come and take away these blues?

i mean we came upon a bunch of rabies and there is nothing all us little

animals can do.

all five kinds of rains

all nine kinds of thunder and

eighteen white horses who will not ever come to me!

don’t plant your feet, love, in that garden of blame.

don’t break me no more, love.

i’m already tame.

is it ever gonna stop this trouble of just being around my friend?

am i really really really really gonna have to really gonna have to really have

to leave town again?

i mean i lay myself upon the water calling water ain’t you supposed to come and

save us all from all these flames?

i mean we’re caught among the awful branches and you know they’re burning us

and yes they’re burning all of us’s names.

and i stood on the shore.

all wilted and wondering,

«ain't you got nobody, ain’t you still sweet tonight?»

so don’t plant no more feet, love, in that forest of blame.

don’t break me no more, love.

i’m already tame.

(hey there!)

zal het ooit niet zo moeilijk zijn om je in de buurt te zien?

moet ik echt echt echt echt echt moet ik echt echt moet hebben

de stad verlaten?

ik bedoel, ik heb een stel engelen opgeroepen die engelen roepen, dat zou je niet moeten doen?

kom en neem deze blues weg?

ik bedoel, we kwamen een stel hondsdolheid tegen en er is niets dat ons allemaal een beetje is

dieren kunnen doen.

alle vijf soorten regen

alle negen soorten donder en

achttien witte paarden die nooit naar mij toe zullen komen!

plant je voeten niet, liefje, in die tuin van schuld.

breek me niet meer, schat.

ik ben al tam.

gaat het ooit een einde maken aan deze moeite om alleen maar bij mijn vriend te zijn?

moet ik echt echt echt echt echt moet ik echt echt moet hebben

de stad weer verlaten?

ik bedoel, ik lig op het water en roep water, moet je niet komen?

ons allemaal redden van al deze vlammen?

ik bedoel, we zitten gevangen tussen de vreselijke takken en je weet dat ze ons verbranden

en ja, ze verbranden alle namen van ons.

en ik stond op de kust.

allemaal verwelkt en zich afvragend,

"heb je niemand, ben je niet nog steeds lief vanavond?"

dus plant geen voeten meer, liefje, in dat bos van schuld.

breek me niet meer, schat.

ik ben al tam.

(Hoi!)