How Far We All Come Away - Phosphorescent

In the hands of every bashful mother

Is a quiet delay some calm to recover

Accepting all kindness and blindness to all

Them who fire away demanding a reason

And i’d never beckon or for one second dare

Ever call you away o but they sing, embracing, for you

Our bodies exhausted fall sideways to lay

And your arms made a place where my face liked to bury

Then lifting (but not lifting) but drifting away

To where the angels would play like you’d almost forgotten

And then on with the next breath so impossibly new

Like the curve of your waist all warm and ceramic and smooth

I dont want to go home

I want to come home

In de handen van elke verlegen moeder

Is een rustig uitstel wat rust om te herstellen?

Alle vriendelijkheid en blindheid voor iedereen accepteren

Degenen die het vuur aan de schenen leggen en een reden vragen

En ik zou nooit wenken of ook maar één seconde durven

Bel je ooit weg o, maar ze zingen, omhelzen, voor jou

Onze uitgeputte lichamen vallen zijwaarts om te gaan liggen

En je armen maakten een plek waar mijn gezicht graag begroef

Dan tillen (maar niet tillen) maar wegdrijven

Naar waar de engelen zouden spelen alsof je het bijna was vergeten

En dan verder met de volgende ademhaling zo onmogelijk nieuw

Zoals de ronding van je taille, helemaal warm en keramisch en soepel

Ik wil niet naar huis

Ik wil naar huis komen