Sono qui con te sempre più solo - Paolo Conte

Sento crescere tutta l’estraneità

Di due messi lì, in un brutto tinello marron

Non parlo, no, scusa, pardon

Quando parli tu è per giudicar

E la mia disgrazia per rinfacciar

Siccome so già le banalità che ami tu

Mi chiudo in me sempre di più

Io sono quello che aveva il Mocambo, un piccolo bar

Sempre stato ignorante, ma sono un bell’uomo e poi…

So anche trattare, sono sempre elegante e tu che hai studiato

Disprezzi il mio mondo e anche me

E mi guardi adesso con la fredda ironia

Mentre mi sto ingegnando e tento una via

Sei sempre gelosa, gelosa e lontana sei tu

E amara sei, sempre di più

Oggi il curatore mi ha offerto un caffè

Era meglio di quello fatto da me

E lui ha sorriso, mi ha visto che ero un po' giù

E si è chiuso in sé sempre di più

Ik voel alle vreemdheid groeien

Twee daar gezet, in een lelijke bruine eetkamer

Ik spreek niet, nee, sorry, sorry

Als je spreekt is het om te oordelen

En mijn ongeluk te verwijten

Omdat ik de gemeenplaatsen waar je van houdt al ken

Ik sluit mezelf steeds meer af

Ik ben degene die de Mocambo had, een kleine bar

Ik ben altijd onwetend geweest, maar ik ben een knappe man en dan...

Ik weet ook hoe ik moet behandelen, ik ben altijd elegant en jullie die hebben gestudeerd

Je veracht mijn wereld en mij ook

En je kijkt me nu aan met koude ironie

Terwijl ik naar boven werk en een route probeer te vinden

Je bent altijd jaloers, jaloers en je bent ver weg

En bitter ben je, meer en meer

Vandaag bood de curator me een koffie aan

Het was beter dan die van mij

En hij glimlachte, hij zag dat ik een beetje down was

En hij sloot zich steeds meer af