Roba Di Amilcare - Paolo Conte

Dal lungomare di qualche paese francese

trafiggendo con gli occhi gli azzurri

guardava laggi?

I’ho visto, guardava a sinistra una nebbia velata

l’ho visto, guardava Sanremo lontana e italiana

Con sotto le scarpe silenzi di alta montagna

e dietro le spalle guizzanti chitarre di Spagna

silenzio, bambino, st?

zitto non ridere o piangere

St?

bravo, bambino, che qui sto parlando di Amilcare.

Con lui c’era Bigi, i lunghi capelli suoi candidi

lisciati dal vento come onde atlantiche, elastiche,

con l’aria di due che hanno trovato qualcosa,

volevo abbracciarli ma non mi veniva una scusa

poi in quel confuso viavai come in un’autopista

mi sono sfuggiti e di colpo li ho persi di vista

st?

zitto, bambino, silenzio non piangere o ridere

st?

bravo, bambino, che qui parlo sempre di Amilcare.

Andavo a caccia di artisti anche menefreghisti,

artisti comunque, artisti ovunque e comunque,

un po’meglio di questi poeti di oggi qualunque

aedi del vuoto invocato e non mai esplorato.

Cercavano uno per farsi contare una storia

che fosse inventata o infuocata da antica memoria

bambino, non devi toccare, giocare o anche fingere

che questa qui, vedi, bambino e roba di Amilcare.

Vanaf de kust van een Franse stad

de blues doordringend met zijn ogen

daar gekeken?

Ik zag het, een gesluierde mist keek naar links

Ik zag hem, hij keek naar Sanremo ver weg en Italiaans

Met hoge bergstiltes onder je schoenen

en achter de rug dartelende gitaren van Spanje

stilte, schat, st?

hou je mond niet lachen of huilen

Sint?

goed kind, dat ik het hier heb over Amilcare.

Bij hem was Bigi, zijn lange witte haar

gladgestreken door de wind als Atlantische golven, elastisch,

met de lucht van twee die iets hebben gevonden,

Ik wilde ze knuffelen, maar ik had geen excuus

dan in dat verwarde komen en gaan zoals in een autopista

ze ontsnapten me en plotseling verloor ik ze uit het oog

st?

hush, baby, hush niet huilen of lachen

st?

goed kind, dat ik het hier altijd over Amilcare heb.

Ik ging op jacht naar zelfs achteloze artiesten,

kunstenaars toch, kunstenaars overal en hoe dan ook,

een beetje beter dan deze gewone dichters van vandaag

aedi van de leegte aangeroepen en nooit onderzocht.

Ze waren op zoek naar iemand om een ​​verhaal te laten tellen

of het is uitgevonden of ontstoken door het oude geheugen

schat, je mag niet aanraken, spelen of zelfs maar doen alsof

dat dit hier, zie je, Amilcare's baby en zo.