Novecento - Paolo Conte

Dicono che quei cieli siano adatti

al cavalli e che le strade

siano polvere di palcoscenico

Dicono che nelle case donne pallide

sopra la vecchia Singer cuciano

gli spolverini di percalle,

abiti che contro il vento stiano tesi

e tutto il resto siano balle,

vecchio lavoro da cinesi eh eh

Dicono che quella vecchia canzoncina

dellottocento fa sorridere

in un dolce sogno certe bambole

tutte trafitte da una freccia indiana,

ricordi del secolo prima, roba di unepoca lontana,

epoca intravista nel bagliore bianco

che spara il lampo di magnesio

sul rosso folle del manganesio.

eh eh

Indacato era il silenzio e il Grande Spirito,

che rellentava la brina, scacciava

i corvi dalla collina

come una vecchia cuoca in una cucina

sgrida i fantasmi del buongustai

in una lenta cantilena

Lasciamo stare, lasciamo perdere, lasciamo andare

non lo sappiamo doveravamo

in quel mattino da vedere eh eh

Doveravamo mai in quel mattino

quando correva il novecento

le grandi gare di mocassino

lass, sui palcoscenico pleistocenico,

sullaltopiano preistorico

prima vulcanico e poi galvanico

dicono che sia tutta una vaniglia,

una grande battaglia,

una forte meraviglia eh eh

Galvanizzato il vento spalancava

tutti i garages e liberava grossi motori entusiamati

la paglia volteggiava nellaria gialla

pi su del regno delle aquile

dove laereo scintilla

laereo scintillava come gli occhi

del ragazzi che, randagi,

lo guardavano tra i rami del ciliegi eheh

Ze zeggen dat die luchten geschikt zijn

naar de paarden en dat de straten

zijn toneelstof

Ze zeggen dat in huizen bleke vrouwen

over de oude Singer naaien ze

de perkal stofdoeken,

kleding die tegen de wind gespannen is

en al de rest zijn leugens,

oude Chinese baan huh huh

Ze zeggen dat oude liedje

van de negentiende eeuw maakt je aan het lachen

in een zoete droom bepaalde poppen

allemaal doorboord door een Indiase pijl,

herinneringen aan de vorige eeuw, dingen uit een verre tijd,

tijdperk glimp in de witte gloed

die de flits van magnesium afvuurt

op het gekke rood van mangaan.

eh eh

Indacato was stilte en de Grote Geest,

die de vorst vertraagde, verjaagd

de kraaien van de heuvel

als een oude kok in een keuken

scheld de geesten van de fijnproever uit

in een langzaam gezang

Laat het gaan, laat het gaan, laat het gaan

we weten niet dat we moesten

in die ochtend om huh huh . te zien

We hoefden die ochtend nooit

toen de twintigste eeuw liep

de grote mocassinwedstrijden

daarboven, op het Pleistoceen podium,

op het prehistorische plateau

eerst vulkanisch en daarna galvanisch

ze zeggen dat het allemaal vanille is,

een grote strijd,

een sterk wonder huh huh

Gegalvaniseerd de wind wijd open

alle garages en grote enthousiaste motoren uitgebracht

stro fladderde in de gele lucht

hoger dan het koninkrijk der arenden

waar het vliegtuig schittert

het vliegtuig fonkelde als de ogen

van de jongens die, verdwaald,

ze keken naar hem tussen de takken van de kersenbomen hehe