Non sense - Paolo Conte

Che soddisfazione

Questo minestrone

Tutto il circondario saprà… saprà…

Come vivo io?

Non lo so neanch’io…

Ma se me lo dicono… lo so…

Che non sarà mai troppo Asburgico

Farsi mandare apposta dall' esercito

Una minestra perfida come un’abitudine

Roba di libidine e di solitudine

Ma scusa, dimmi, parlo arabo?

Se non mi vuoi capire dillo subito

Che in un sonno torpido

Mi vorrei nascondere

Roba di fuligine e di carta-pecora,

Non sense, pensaci tu…

L’alta moda è amabile

Qualche volta affabile

Siamo andati, che io penso a vendere

Roba da cannibali, però:

Ancheggiamo mannequins fanatiche

Ancheggiamo, si sporgono e poi sbandano

Come consuetudine e beatitudine

Forse fuori margine, fiancheggiando un argine…

Non posso più, non posso più bearmici

Posate le posate, adesso allungami

Una domanda singola come una voragine

Roba da filippine e forse da dialettiche…

Non sense, pensaci tu

Wat een voldoening

Deze soep

De hele wijk zal weten... zal weten...

Hoe leef ik?

ik weet het ook niet...

Maar als ze me vertellen... ik weet...

Dat wordt nooit te Habsburg

Met opzet door het leger gestuurd worden

Een verraderlijke soep als gewoonte

Spullen van lust en eenzaamheid

Maar sorry, vertel me, spreek ik Arabisch?

Als je me niet wilt begrijpen, vertel het me dan nu

Dan in een doffe slaap

Ik zou me willen verstoppen

Spullen van roet en papierschapen,

Onzin, je denkt erover na...

High fashion is lief

soms minzaam

We gingen, wat ik denk aan verkopen?

Kannibaal spul, hoewel:

We wiegen fanatieke mannequins

We zwaaien, leunen uit en dan slippen

Als gewoonte en gelukzaligheid

Misschien buiten de perken, langs een dijk...

Ik kan niet meer, ik kan ze niet meer verdragen

Leg het bestek neer, strek me nu uit

Een enkele vraag als een kloof

Filippijnse dingen en misschien uit dialectiek ...

Onzin, jij regelt het