Madeleine - Paolo Conte

Qui, tutto il meglio?

gi?

qui,

non ci sono parole per spiegare ed intuire

e capire, Madeleine, e se mai ricordare?

tanto, io capisco soltanto

il tatto delle tue mani e la canzone perduta

e ritrovata

come un’altra, un’altra vita?

Allons, Madeleine,

certi gatti o certi uomini,

svanti in una nebbia o in una tappezzeria,

addio addio, mai pi?

ritorneranno, si sa,

col tempo e il vento tutto vola via,

tais-toi, tais-toi, tais-toi?

Ma qualche volta?

cos?

che qualcuno?

tornato sotto certe carezze?

?e poi la strada inghiotte subito gli amanti,

per piazze e ponti ciascuno se ne va,

e se vuoi, laggi?

li vedi ancora danzanti

che pi?

che gente sembrano foulards?

Ma tutto il meglio?

gi?

qui, non ci sono parole?

Hier, alles goed?

al?

hier,

er zijn geen woorden om uit te leggen en intuïtief

en begrijp het, Madeleine, en als je het je ooit herinnert?

zo veel, ik begrijp het alleen

de aanraking van je handen en het verloren lied

en weer gevonden

als een ander, een ander leven?

Allons, Madeleine,

bepaalde katten of bepaalde mannen,

je zweeft in een mist of een behang,

vaarwel vaarwel, nooit meer?

ze zullen terugkomen, weet je,

met de tijd en de wind vliegt alles weg,

tais-toi, tais-toi, tais-toi?

Maar soms?

hoezo?

die ene?

teruggekeerd onder bepaalde liefkozingen?

en dan slokt de straat de geliefden meteen op,

door vierkanten en bruggen vertrekt ieder,

en als je wilt, daar?

je ziet ze nog steeds dansen

wat meer?

hoe zien mensen eruit als foulards?

Maar het allerbeste?

al?

hier, zijn er geen woorden?