Arte - Paolo Conte

L’arte di farmi felice tu la conosci da sempre

Ti è naturale un talento, un’arte…

E dici le cose più vere sempre al momento più giusto

Gesti e parole possiedi, è un’arte…

Io chiudo gli occhi e penso che forse non è che una finzione teatrale

E provo l’incredulità amara e muta

Di ogni pubblico ingegnere

Ma quante volte son lì a guardar rapito

Quel che accade in scena

Arte, che arte!

Così sono sempre felice, ma sempre come quella paura

Vivo il mio giorno sospeso a un filo

E passano luci e ombre

E lampi di sguardi e sorrisi

E la tua disumana luce

Ma quando forse per amore — o chi lo sa —

Riesci a scordar la tua parte

E come umana ingenuità accetti me

E il corpo splende e si esalta

L’applauso mio arriverà

Puntuale sempre a render grazie a quell’arte

L’arte di amare…

Je hebt altijd de kunst gekend om me gelukkig te maken

Een talent, een kunst is voor jou natuurlijk...

En je zegt altijd de meest ware dingen op het juiste moment

Je hebt gebaren en woorden, het is een kunst...

Ik sluit mijn ogen en denk dat het misschien maar een theatrale fictie is

En ik voel bitter en dom ongeloof

Van elke openbare ingenieur

Maar hoe vaak kijk ik daar rapt

Wat gebeurt er op het podium?

Kunst, wat een kunst!

Dus ik ben altijd blij, maar hou altijd van die angst

Ik leef mijn dag opgeschort door een draad

En lichten en schaduwen gaan voorbij

En flitsen van blikken en glimlachen

En jouw onmenselijke licht

Maar wanneer misschien voor de liefde - of wie weet -

Je kunt je deel vergeten

En als menselijke naïviteit accepteer je mij

En het lichaam straalt en verheft zichzelf

Mijn applaus zal komen

Altijd stipt om te renderen dankzij die kunst

De kunst van het liefhebben...