Architetture Lontane - Paolo Conte

Avvenne per caso in una

Stradina moderna, sotto la pioggia

Gli ombrelli che fanno «zum — zum — zum»

E l' universo fa «bum — bum — bum»

Lui: una canzone francese

Lei: una rossa risata irlandese

Piovvero languidi giorni

Piovvero languidi giorni…

Sì ma io dov’ero andato?

Tutto mi sarei guardato

E ne avrei scritto anche meglio di così

Lui era un loden portato da una

Dolcezza senza rimpianti

Da studi classici ardenti

La pipa morsa tra i denti…

Lei era un cavallo, un gatto, un’ondata

Di mare nordico al sole

Vestita come uno vuole

Vestita come uno vuole…

Due belle gambe, lei

E un po' di fumo azzurro, lui…

Col permesso degli dei…

Gli dei dei bei sonni…

Gli dei dei begli anni

Gli dei dell’amore rosso

Del fuoco nelle sottane, architetture lontane…

La vecchia canzone francese

Contro una rossa risata irlandese

Gli ombrelli che fanno «zum — zum — zum»

E l’universo fa «bum — bum — bum»

Het gebeurde bij toeval in één

Moderne straat, in de regen

Paraplu's die "zum - zum - zum" maken

En het universum gaat "boem - boem - boem"

Hij: een Frans lied

Zij: een rode Ierse lach

Het regende lome dagen

Het regende lome dagen...

Ja, maar waar was ik gebleven?

Ik zou naar alles hebben gekeken

En ik zou nog beter geschreven hebben dan dat

Hij was een loden gebracht door een

Zoetheid zonder spijt

Van vurige klassieke studies

De pijp tussen de tanden gebeten...

Ze was een paard, een kat, een golf

Noordse zee in de zon

Gekleed zoals men wil

Verkleed zoals men wil...

Twee mooie benen, haar

En een beetje blauwe rook, hij...

Met toestemming van de goden...

De goden van een goede nachtrust...

De goden van de goede jaren

De goden van de rode liefde

Van het vuur in de rokken, verre architecturen ...

Het oude Franse lied

Tegen een rode Ierse lach

Paraplu's die "zum - zum - zum" maken

En het universum gaat "boem - boem - boem"