Winter in Tomis - Ovid's Withering

Harsh lands lie before him

As he struggles to keep his wit

Malicious thoughts infecting-

Crippling the morale of his spirit

Shattered visions of the fallen begin to transpire.

An awful nostalgia consumes him

A crooked smile forms.

exalting the dead

So began the fall of a mastermind

Realizing as his mind falls to pieces

They are but catalysts — parts of a puzzle to a different plan

As the images surfaced, his virtue descends

Living amongst those barbarians

Though a fierce complication

Their tact was that of a wounded creature

And they were overrun

«I remain in exile

My bones grow weak like the sun

Descending into the trees

To end this daily affliction

As winter shows its pallid face

And the earth veiled with marbled frost

Forsaken — this gradual madness consumes my mind

Perdition in Tomis

Undead armies of Tomis

Commanded only by the presence of my absense

Brought to life by the death of myself

Risen to ease this torment

Sacrilege;

The second chance to formulate a reason

The relapse crucifixion forthwith to go into effect

Casting him away;

instead insuring their demise

I remain in exile

My bones grow weak like the sun

Descending into the trees

To end this daily affliction

As winter shows its pallid face

And the earth veiled with marbled frost

Forsaken — this gradual madness consumes my mind

Perdition in Tomis

Each day passing now I beg for some remorse

Desperately grasping at what I feel to be my last bit of life

But unlike the cycle of the attic

I feel as though there is no recourse

I’ve withered to nothing."

«Save me from drowning, and death will be a blessing.»

Hope for his designed tomb

«Rescue my weary spirit from annihilation

If one already lost may be un-lost»

Harde landen liggen voor hem

Terwijl hij worstelt om zijn hoofd erbij te houden

Kwaadaardige gedachten infecteren-

Het moreel van zijn geest verlammend

Versplinterde visioenen van de gevallenen beginnen zich te manifesteren.

Een vreselijke nostalgie verteert hem

Er vormt zich een scheve glimlach.

de doden verheffen

Dus begon de val van een meesterbrein

Realiserend dat zijn geest in stukken valt

Het zijn slechts katalysatoren — delen van een puzzel voor een ander plan

Naarmate de beelden opdoken, daalt zijn deugdzaamheid

Leven tussen die barbaren

Hoewel een heftige complicatie

Hun tact was die van een gewond wezen

En ze werden overspoeld

"Ik blijf in ballingschap"

Mijn botten worden zwak als de zon

Afdalen in de bomen

Om een ​​einde te maken aan deze dagelijkse kwelling

Terwijl de winter zijn bleke gezicht laat zien

En de aarde gesluierd met gemarmerde rijp

Verlaten — deze geleidelijke waanzin verteert mijn geest

Ondergang in Tomis

Ondode legers van Tomis

Alleen bevolen door de aanwezigheid van mijn afwezigheid

Tot leven gebracht door de dood van mezelf

Opgestaan ​​om deze kwelling te verlichten

Heiligschennis;

De tweede kans om een ​​reden te formuleren

De terugval kruisiging zal onmiddellijk van kracht worden

Hem weggooien;

in plaats daarvan hun ondergang verzekeren

Ik blijf in ballingschap

Mijn botten worden zwak als de zon

Afdalen in de bomen

Om een ​​einde te maken aan deze dagelijkse kwelling

Terwijl de winter zijn bleke gezicht laat zien

En de aarde gesluierd met gemarmerde rijp

Verlaten — deze geleidelijke waanzin verteert mijn geest

Ondergang in Tomis

Elke dag die verstrijkt, smeek ik om wat spijt

Wanhopig grijpen naar wat ik voel als mijn laatste stukje van het leven

Maar in tegenstelling tot de cyclus van de zolder

Ik heb het gevoel dat er geen verhaal is

Ik ben tot niets verdord."

"Red me van de verdrinkingsdood, en de dood zal een zegen zijn."

Hoop voor zijn ontworpen graf

"Red mijn vermoeide geest van vernietiging"

Als er al een verloren is, kan deze ongedaan worden gemaakt»