Panikon Deima - Ovid's Withering

They watched on, as he rose, the God of the shepherds and flocks

His plan coherent with his laughter

Driven by madness he starts his approach

And his obsession will embody his own fated mind

Escaping the hold of the enemy.

he's gaining his ground

As the legions of the mire begin their descent

«I've had enough.

All of your lies and deception will falter, its not your

place to alter the course of it all.

I have gone so far to bestow this, your threats are worthless, and you’ll never

take me alive.

I have survived, and I’ve waited so long just to share with my love all these

melodies

Enticed by the sweet wretched sounds of belial.

I have awaited this night,

my Stygian Bride.

Hahaha.

Playing the part in this undying love

It is done

You are mine forevermore…"

She crawls on her knees, miasma slowly lavishing as her cries become whispers

Her whispers, a soothing lullaby to his ears

Clawing and clawing, she’ll never find a way

Gasping, as panic fills her lovely face

«Begone, oh the horror of it all

Can’t you see she is dying?

I am omniety, no more will I take all these orders from you like a slave

For ages you will hear of these Caves.

I will find the answer

But you’ve given up on us both

All of your lies and deception will falter, its not your place to alter the

course of it all.

I have tried so hard to forget this, you will regret this, and you’ll never

take me alive."

Rising from the throne, he slowly staggered to the darkness of the Caves

Weakening and maddening, he reached for his blade

«You will beg for my recognition as a disciple amongst the plague»

A figure stood before him, as he raised his bloodied hands to his eyes

«Panikon deima ero vestri terminus»

Ze keken toe terwijl hij opstond, de God van de herders en kudden

Zijn plan in overeenstemming met zijn lach

Gedreven door waanzin begint hij zijn aanpak

En zijn obsessie zal zijn eigen voorbestemde geest belichamen

Ontsnappen aan de greep van de vijand.

hij wint terrein

Terwijl de legioenen van het slijk hun afdaling beginnen

"Ik heb er genoeg van.

Al je leugens en bedrog zullen wankelen, het is niet jouw

plaats om de loop van dit alles te veranderen.

Ik ben zo ver gegaan om dit te schenken, je bedreigingen zijn waardeloos en je zult nooit

breng me tot leven.

Ik heb het overleefd en ik heb zo lang gewacht om al deze dingen met mijn liefde te delen

melodieën

Verleid door de zoete, ellendige geluiden van belial.

Ik heb op deze nacht gewacht,

mijn Stygische bruid.

Hahaha.

De rol spelen in deze onsterfelijke liefde

Het is gebeurd

Je bent voor altijd van mij..."

Ze kruipt op haar knieën, miasma langzaam rijkelijk terwijl haar kreten fluisteren worden

Haar gefluister, een rustgevend slaapliedje in zijn oren

Krakend en klauwend, ze zal nooit een manier vinden

Hijgend, terwijl paniek haar mooie gezicht vult

"Ga weg, oh de gruwel van alles"

Zie je niet dat ze doodgaat?

Ik ben omniety, niet meer zal ik al deze bestellingen van je aannemen als een slaaf

Eeuwenlang zul je van deze grotten horen.

Ik zal het antwoord vinden

Maar je hebt ons allebei opgegeven

Al je leugens en bedrog zullen wankelen, het is niet jouw plaats om de

natuurlijk.

Ik heb zo mijn best gedaan om dit te vergeten, je zult hier spijt van krijgen en nooit meer

neem me levend."

Hij stond op van de troon en strompelde langzaam naar de duisternis van de Grotten

Verzwakkend en gekmakend reikte hij naar zijn mes

«Je zult smeken om mijn erkenning als discipel onder de pest»

Er stond een figuur voor hem, terwijl hij zijn bebloede handen voor zijn ogen hief

«Panikon deima ero vestri terminus»