Risveglio - Ornella Vanoni

Il risveglio avrà mani grandi e aperte

A chi sta meglio e sa che non è più solo

Senza limiti, per innamorarsi ancora

Scogli ripidi che non fanno più paura

E naviga un veliero bianco in fondo all’anima

Si raccoglie quello che si semina

È chiaro come l’acqua che ti illumina

La notte d’improvviso si fa limpida

E tutto quanto andrà un po' meglio al risveglio

Sulla bocca avrò un sorriso amaro

Che non spegnerò per nessun motivo

Senza illudermi, ma col cuore che funziona

Per conoscersi quando è l’occasione buona

E naviga un veliero bianco in fondo all’anima

Si raccoglie quello che si semina

Ti stringo forte e poi mi faccio piccola

Come una bambina che si vendica

E tutto quanto andrà un po' meglio al risveglio

Al risveglio, al risveglio

Awakening zal grote, open handen hebben

Aan degenen die beter af zijn en die weten dat ze niet langer alleen zijn

Zonder grenzen, om weer verliefd te worden

Steile rotsen die niet langer eng zijn

En een wit zeilschip vaart op de bodem van de ziel

Wat wordt gezaaid, wordt geoogst

Het is zo helder als het water dat je verlicht

De nacht wordt plotseling helder

En alles zal een beetje beter zijn als je wakker wordt

Op mijn mond zal ik een bittere glimlach hebben

Die ik om welke reden dan ook niet zal afsluiten

Zonder mezelf voor de gek te houden, maar met een hart dat werkt

Om elkaar te leren kennen wanneer de gelegenheid zich voordoet

En een wit zeilschip vaart op de bodem van de ziel

Wat wordt gezaaid, wordt geoogst

Ik houd je stevig vast en dan maak ik mezelf klein

Als een klein meisje dat wraak neemt

En alles zal een beetje beter zijn als je wakker wordt

Bij het ontwaken, bij het ontwaken