Pazza no... ma immortale - Ornella Vanoni

Io qui vi devo confessare

Che io mi credo immortale

E devo ancora fare tutto

E devo ancora dire tutto

E gli anni non son stati niente

Appena un gioco della mente

Come una macchina un po' assurda

Per fare solo dei ricordi

Così gli amori, quelli veri

Non sono quelli miei di ieri

Così le lacrime che ho dentro

Son solo un’ombra del mio pianto

Pianto che dovrò versare

Quando verrà il mio grande amore

Perché il mio amore appartiene

A un lontanissimo domani

Che non ho ancora tra le mani

Tra le mie mani

Perché non sono ancora pronta

E non capisco ancora il mondo

E non può essere la vita

La cosa che ho fin qui vissuta

Perché se io dovessi dire

Le cose che ho da cominciare

Non saprei da dove cominciare

È tutto un mondo da scoprire

Io devo essere immortale

Sennò sarebbe andata male

Perché di tutto il mio passato

Tre quarti almeno l’ho sciupato

No, anzi… tutto l’ho sciupato

Pazza no… è solo che

Io non mi vedo morire mai dentro di me

E ogni giorno è un rigo appena

E ogni giorno è sempre il primo

Che con baldanza e con paura

Assalgo e vado all’avventura

Di tutta quella lunga serie

Che poi saranno le mie storie

Perché per gli altri passa il tempo

Ma non per me perché altrimenti

Com'è che ho dentro ancora tanto

Com'è che ho detto «poco o niente»?

Poco o niente

Ik moet je hier bekennen

Dat ik mezelf onsterfelijk geloof

En ik moet nog alles doen

En ik moet nog alles zeggen

En de jaren zijn niets geweest

Gewoon een spel van de geest

Als een ietwat absurde machine

Om gewoon herinneringen te maken

Dus de liefdes, de echte

Ze zijn niet van mij van gisteren

Dus de tranen die ik van binnen heb

Ze zijn slechts een schaduw van mijn tranen

Huil dat ik zal moeten gieten

Wanneer mijn grote liefde komt

Omdat mijn liefde thuishoort

Op een heel verre morgen

Die ik nog niet in mijn handen heb

In mijn handen

Omdat ik er nog niet klaar voor ben

En ik begrijp de wereld nog steeds niet

En het kan geen leven zijn

Het ding dat ik tot nu toe heb geleefd

Want als ik moest zeggen

De dingen waar ik mee moet beginnen

Ik weet niet waar ik moet beginnen

Het is een hele wereld om te ontdekken

Ik moet onsterfelijk zijn

Anders was het slecht gegaan

Vanwege al mijn verleden

Minstens driekwart heb ik het verspild

Nee, integendeel ... ik heb alles verspild

Gek nee... het is gewoon dat

Ik zie mezelf nooit sterven in mezelf

En elke dag is slechts een lijn

En elke dag is altijd de eerste

Dan brutaal en angstig

Ik val aan en ga op avontuur

Van al die lange series

Wat dan mijn verhalen worden

Omdat de tijd verstrijkt voor anderen

Maar niet voor mij omdat anders

Hoe komt het dat ik nog zoveel van binnen heb

Hoe zei ik "weinig of niets"?

Weinig of niets