Non era presto per chiamarti amore - Ornella Vanoni

Era una notte come tante altre

Senza un presagio né un presentimento

Nemmeno il brivido dell’imprevisto

Né il senso effimero del tradimento

Pioveva piano sulle nostre spalle

Erano lacrime di Dio, di rabbia

O era il destino a voler fermare

I nostri passi inquieti sulla sabbia?

Fu nel silenzio della timidezza

Per quel tuo sguardo fisso da bandito

Che cadde a terra ogni incertezza

E, per ultimo, l’anello al dito

Era una notte come nessun’altra

In quella smania di confonderci

Io ti ho seguito e so che la poesia

Non ha camminato mai così

Su per le scale, fino in paradiso

Giù negli inferni di chi si è perduto

Su tra le stelle, oltre l’infinito

E ancora giù, dove non mi hanno avuto mai

E quando hai chiuso il sole del mattino

Dietro le tende, senza far rumore

Ho visto chiaro dietro il tuo sorriso

Non era presto per chiamarti amore

Non era presto per chiamarti amore

Non era presto per chiamarti amore

Non era presto per chiamarti amore

Het was een nacht als alle andere

Zonder voorteken of voorgevoel

Zelfs niet de spanning van het onverwachte

Noch het kortstondige gevoel van verraad

Het regende langzaam op onze schouders

Het waren tranen van God, van woede

Of was het het lot dat wilde stoppen

Onze rusteloze voetstappen op het zand?

Het was in de stilte van verlegenheid

Voor die bandietenblik van jou

Dat alle onzekerheid op de grond viel

En als laatste de ring aan de vinger

Het was een nacht als geen ander

In die gretigheid om ons te verwarren

Ik volgde je en ik ken poëzie

Hij heeft nog nooit zo gelopen

De trap op naar de hemel

Beneden in de hel van de verlorenen

Tussen de sterren, voorbij het oneindige

En nog steeds beneden, waar ze me nooit hadden

En toen je de ochtendzon sloot

Achter de gordijnen, stil

Ik zag duidelijk achter je glimlach

Het was niet vroeg om je liefde te noemen

Het was niet vroeg om je liefde te noemen

Het was niet vroeg om je liefde te noemen

Het was niet vroeg om je liefde te noemen