La discesa e poi il mare - Ornella Vanoni

È così tutte le volte, è così anche stavolta:

Una carezza per sentire tutto il freddo di una fine

Una nausea balorda che ti appoggia ad una porta

È così anche stavolta

Sto soffrendo come un cane e mi rivedo da bambina

Appoggiata a un paracarro, che non oso stare male

Sto scendendo verso il mare, ho la scuola ormai alle spalle

In vacanza verso il mare, sto scendendo verso il mare

Con la faccia di mio padre che non gliene frega niente

Di quell’ennesima tortura della nostra villeggiatura

Torni in macchina e ti sembra di potercela ormai fare

L’equipaggio ti incoraggia, la discesa e poi il mare

Guarda come guida bene, come taglia ogni curva

E fai finta di sorridere e ti sforzi e non ci riesci

Di pescare con le mani ma hai le braccia troppo corte

In un bagno di sudore un pochino di vigore

E va be', ferma di nuovo, c'è la bimba che sta male

«Un'altra volta prendi il treno», «Non le dar più da mangiare»

Sulla fronte ormai di ghiaccio ti è conforto di sentire

La buona mano di tua madre che ti dice «Su, da brava!»

E la faccia di mio padre guarda in giro indifferente

Sta pensando al suo lavoro, al suo unico ristoro

Fuma la sua sigaretta con boccate lunghe, larghe

Quella faccia la ricordo come quella di un signore

Fortunato molto e forte, molto più di me davvero

E mi rivedo da bambina, sto scendendo verso il mare…

E mi rivedo da bambina, sto scendendo verso il mare…

Het is elke keer zo, zo is het ook deze keer:

Een streling om de kou van een einde te voelen

Een dwaze misselijkheid die je tegen een deur leunt

Zo ook deze keer

Ik lijd als een hond en ik zie mezelf als een kind

Leunend tegen een stoeprand durf ik me niet slecht te voelen

Ik ga naar de zee, ik heb de school nu achter me

Op vakantie richting de zee, ik ga naar beneden richting de zee

Met het gezicht van mijn vader kan dat geen moer schelen

Van die zoveelste marteling van onze vakantie

Je stapt weer in de auto en je hebt het gevoel dat je het nu wel kunt

De bemanning moedigt je aan, de afdaling en dan de zee

Zie hoe hij goed rijdt, hoe hij elke bocht doorsnijdt

En je doet alsof je lacht en je doet je best en je kunt het niet

Om met je handen te vissen maar je armen zijn te kort

In een zweetbad een beetje kracht

Oké, stop weer, de baby is ziek

"Neem nog een keer de trein", "Geef haar geen eten meer"

Op het nu ijzige voorhoofd is het geruststellend om te horen

De goede hand van je moeder die je zegt: "Kom op, als een goede!"

En het gezicht van mijn vader kijkt onverschillig om zich heen

Hij denkt aan zijn werk, zijn enige verfrissing

Hij rookt zijn sigaret met lange, brede trekjes

Ik herinner me dat gezicht als dat van een heer

Veel geluk en sterk, veel meer dan ik eigenlijk

En ik zie mezelf als een kind, ik ga naar de zee...

En ik zie mezelf als een kind, ik ga naar de zee...