L'apprendista poeta - Ornella Vanoni

Ricordo un bambino un po' malandrino

Un piccolo coso, vivace e curioso

Nove anni aveva, ma dieci diceva

Giocava a pallone da vero campione

Un’ala solista un poco egoista

E questo perché giocava per sé

I suoi occhi verdi spiavano attenti

Le dive del cine, le prime bambine

Aveva nel cuore le prime parole

Che lui non sapeva volessero dire amore

Correva sul molo per stare da solo

Voleva esplorare il fondo del mare

Cercava più in là, nell’immensità

Saltava all’oscuro il fosso ed il muro

Cadendo giù esatto al modo di un gatto

E senza saperlo amava sul serio

Amava una zia con vera pazzia

E le cuginette con le gonne strette

Amava le artiste delle cineriviste

Con santa passione amava le donne

Per questo compone la prima canzone

E quello che vuole lo mette in parole

E in ogni poesia c'è malinconia

La vita segreta, che un giorno, poeta, si ricorderà

Ik herinner me een klein schurkenkind

Een klein ding, levendig en nieuwsgierig

Hij was negen, maar hij zei tien

Hij voetbalde als een echte kampioen

Een ietwat egoïstische solovleugel

En dit was omdat hij voor zichzelf speelde

Zijn groene ogen keken aandachtig toe

De diva's van de bioscoop, de eerste meisjes

Hij had de eerste woorden in zijn hart

Dat hij niet wist dat ze liefde bedoelden

Hij rende naar het dok om alleen te zijn

Hij wilde de bodem van de zee verkennen

Hij keek verder, in de onmetelijkheid

Hij sprong in het donker over de sloot en de muur

Precies op de manier van een kat vallen

En zonder het te weten vond hij het geweldig

Hij hield van een tante met echte waanzin

En de neefjes met strakke rokjes

Hij hield van de filmkunstenaars

Met heilige passie hield hij van vrouwen

Hiervoor componeert hij het eerste nummer

En wat hij wil, verwoordt hij

En in elk gedicht zit melancholie

Het geheime leven, dat zich op een dag, dichter, zal herinneren