Mary - Oingo Boingo

Oh, Mary was unhappy with the life that she led

She was a simple girl without much to say

So, one day, she upped and left her dreary home

And she left all her friends to wander all alone

And at first, she was afraid—she was so far away

From her home—but slowly, she got to like it anyway

Oh, Mary, won’t you please come…

Mary, won’t you please come…

Mary, won’t you please come…

Well, in time, she found that

Mountain that she had been taught

Her whole life that she must avoid

And though at first, it hurt and no one could comfort her

She finally came to appreciate it

And she liked it, she liked it—oh, wasn’t she surprised

And though still alone, she grew so much inside

Oh, Mary, won’t you please come…

Mary, won’t you please come…

Mary, won’t you please come…

And after a time, she became so sublime

She could look in people’s eyes and read their minds

Though her hands would sometimes bleed, and occasionally

She would long for her past and the memories they bring

She decided to return to her old hometown

And her heart was burning with all the things she found

Oh, Mary, won’t you please come…

Mary, won’t you please come…

Mary, won’t you please come…

Please come home…

So, Mary came back, and at first

No one recognized her face

And all her friends were all a little bit afraid

When they heard what she had to say

They all slowly backed away

And her family took her aside and put their arms around her

They said, «Mary, won’t you please come back to us now

There is still time to repent for all your sins.»

And Mary started to cry when she realized

That she’d never come home again in her life

Oh, Mary, won’t you please come…

Mary, won’t you please come…

Mary, won’t you please come…

Please come home…

Come home…

Oh, Mary was ongelukkig met het leven dat ze leidde

Ze was een eenvoudig meisje zonder veel te zeggen

Dus op een dag stond ze op en verliet haar sombere huis

En ze liet al haar vrienden alleen ronddwalen

En eerst was ze bang - ze was zo ver weg

Vanuit haar huis, maar langzaamaan begon ze het toch leuk te vinden

Oh, Mary, wil je alsjeblieft niet komen...

Mary, wil je alsjeblieft komen...

Mary, wil je alsjeblieft komen...

Na verloop van tijd ontdekte ze dat

Berg die ze had geleerd

Haar hele leven dat ze moet vermijden

En hoewel het in het begin pijn deed en niemand haar kon troosten

Ze is het eindelijk gaan waarderen

En ze vond het leuk, ze vond het leuk - oh, was ze niet verrast?

En hoewel ze nog steeds alleen was, groeide ze zo van binnen

Oh, Mary, wil je alsjeblieft niet komen...

Mary, wil je alsjeblieft komen...

Mary, wil je alsjeblieft komen...

En na een tijdje werd ze zo subliem

Ze kon in de ogen van mensen kijken en hun gedachten lezen

Hoewel haar handen soms bloedden, en af ​​en toe

Ze zou verlangen naar haar verleden en de herinneringen die ze brengen

Ze besloot terug te keren naar haar oude geboorteplaats

En haar hart brandde van alle dingen die ze vond

Oh, Mary, wil je alsjeblieft niet komen...

Mary, wil je alsjeblieft komen...

Mary, wil je alsjeblieft komen...

Kom alsjeblieft thuis…

Dus Mary kwam terug, en eerst

Niemand herkende haar gezicht

En al haar vrienden waren allemaal een beetje bang

Toen ze hoorden wat ze te zeggen had

Ze deinsden allemaal langzaam achteruit

En haar familie nam haar apart en sloeg hun armen om haar heen

Ze zeiden: "Mary, wil je alsjeblieft nu bij ons terugkomen?"

Er is nog tijd om je te bekeren voor al je zonden.»

En Mary begon te huilen toen ze zich realiseerde

Dat ze in haar leven nooit meer thuis zou komen

Oh, Mary, wil je alsjeblieft niet komen...

Mary, wil je alsjeblieft komen...

Mary, wil je alsjeblieft komen...

Kom alsjeblieft thuis…

Kom naar huis…