Ascending in Triumph - Nox Aurea

Since I once heard the enticing call

From the depth of the most secret core

The very rebellious lust of triumph

Burns wild in my black longing heart

And now as it enchants me again

Stronger and clearer than ever before

I run in ecstasy towards the utmost edge

Disregarding any border, striving beyond

I saddle the maelstrom of a burning Charybdis

Without an ounce of fear, nor stumbling or doubt

For no chains of profane can ever prevent me

Even though my world’s foundation tremble

Nor even Death…

As I once left the pity fellowship of man

And my liberation shook their conception

They scorned and feared the essence of my quest

Since it made them question their deceitful reasons

Yet their taunts and attempts to enslave me again

Were all in vain, for Lucifer himself shines within me

«The higher we soar, the smaller we appear

To those who cannot fly»

Driven by an urge to experience the concealed

And now I shalt conquer God’s throne itself

Through aeons I have travelled, floating through tunnels

For nothing I seek but the gold of divine

No chains of profane can ever prevent me

Even though my world’s foundation tremble

So I followed the call and threw myself

Out from earthly cliffs, into the unknown

Where those who dare to enter will burn

Yet ascending in triumph…

Sinds ik ooit de aanlokkelijke roep heb gehoord

Uit de diepte van de meest geheime kern

De zeer rebelse lust van triomf

Brandt wild in mijn zwarte verlangende hart

En nu het me weer betovert

Sterker en duidelijker dan ooit tevoren

Ik ren in extase naar de uiterste rand

Elke grens negeren, verder streven

Ik zadel de maalstroom van een brandende Charybdis

Zonder een greintje angst, noch struikelen of twijfel

Want geen enkele ketting van profaan kan me ooit weerhouden

Ook al beeft het fundament van mijn wereld

Zelfs de dood niet...

Zoals ik ooit de medelijdende gemeenschap van de mens verliet

En mijn bevrijding schudde hun conceptie

Ze minachten en vreesden de essentie van mijn zoektocht

Omdat ze daardoor hun bedrieglijke redenen in twijfel gingen trekken

Maar hun beschimpingen en pogingen om me weer tot slaaf te maken

Waren allemaal tevergeefs, want Lucifer zelf straalt in mij

«Hoe hoger we stijgen, hoe kleiner we lijken

Voor degenen die niet kunnen vliegen»

Gedreven door een drang om het verborgene te ervaren

En nu zal ik Gods troon zelf veroveren

Eeuwenlang heb ik gereisd, zwevend door tunnels

Voor niets zoek ik dan het goud van het goddelijke

Geen enkele ketting van profaan kan me ooit tegenhouden

Ook al beeft het fundament van mijn wereld

Dus ik volgde de oproep en gooide mezelf

Van aardse kliffen, het onbekende in

Waar degenen die binnen durven te gaan zullen branden

Toch opklimmend in triomf...