Nothijngrad - Novembre

Sometimes the night brings memories

Sometimes the night

Brings feelings you thought they are died

In some dusty, forgotten lost hall of your mind

Yes, sometimes the night…

This time a sea of ox-eyes

Painting the irises of white

Flooding my senses with light

Filling my forgotten halls with bright

Because the lanes of the night

Always lead to railways blind

Always lead to the most pointless rhymes

Rhymes of life that sometimes we must write

Take the hand that is given to you

Let yourself to this Sunday morning

We’re riding this shore to some-place beyond

So don’t ever believe we’d stop by

A thousand years we’ve got ahead of your eyes

A thousand years we’ve got ahead of your eyes

The further sight, always the farthest of sights

The farthest sight

Pride and might

We believe it’s Nothijngrad

Soms brengt de nacht herinneringen met zich mee

Soms de nacht

Brengt gevoelens waarvan je dacht dat ze dood waren

In een stoffige, vergeten verloren hal van je geest

Ja, soms is de nacht...

Deze keer een zee van ossenogen

De irissen van wit schilderen

Mijn zintuigen overspoelen met licht

Mijn vergeten zalen vullen met helder

Omdat de banen van de nacht

Leid altijd blind naar spoorwegen

Leid altijd tot de meest zinloze rijmpjes

Rijmpjes van het leven die we soms moeten schrijven

Pak de hand die je wordt gegeven

Gun jezelf deze zondagochtend

We rijden van deze kust naar een plek daarbuiten

Dus geloof nooit dat we langs zouden komen

Duizend jaar hebben we een voorsprong op uw ogen

Duizend jaar hebben we een voorsprong op uw ogen

Het verdere zicht, altijd het verste van de bezienswaardigheden

Het verste zicht

Trots en macht

We geloven dat het Nothijngrad is