Unglücklich, Wer Die Wahrheit Erkannt - Nocte Obducta

Morgentau — in Dunst gewebte Heiden

Ein Rinnsal meines Blutes benetzt das feuchte Gras

Dämmerung — steigt auf in klamme Weiten

Die matte Sonne nur ein schwaches Nebellicht, das mich vergaß

Der Welten Grenzen entsagend verschwindet in Nebeln der Horizont

Meinen Abschied willkommen heißend

Still und zeitlos Frieden umhüllend wabern Dunstschleier

Sich an mich schmiegend, mich in Grabesstille bettend

Kühl fällt sanfter Regen, um mich rein zu waschen von diesem Dasein

Von einem Leben, das nicht meines gewesen sein soll

Um blutig sich ins Erdreich zu ergießen

Auf diesem letzten Wege mich zu begleiten

Mich, der ich die Wahrheit erkannt, der ich dieser Welt ins Auge geblicktss

…und konnte mich schwach nur der Zeiten entsinnen

Da ich unwissend und glücklich war

Einsamkeit — in Schmerz getauchtes Wissen

Mein Blut tropft auf die Disteln, wo nur Schweigen mich umhüllt

Geborgenheit — den Pfaden jäh entrissen

Frieden ist, wo nichts ist, wo der Pfad ins Leere fällt

Ochtenddauw - heidenen geweven in mist

Een straaltje van mijn bloed maakt het vochtige gras nat

Dageraad — stijgt op in vochtige vlakten

De doffe zon slechts een vaag mistig licht dat me vergat

Door de grenzen van de wereld op te geven, verdwijnt de horizon in mist

Mijn vertrek verwelkomen

Stil en tijdloos, omhullende vrede, sluiers van waas waft

Tegen me aan genesteld, me in diepe stilte leggend

Zachte regen valt koeltjes om me schoon te wassen van dit bestaan

Van een leven dat niet van mij had mogen zijn

Om bloedig in de grond te morsen

Om mij te vergezellen op dit laatste pad

Ik, die de waarheid heb herkend, die deze wereld in de ogen heb gekeken

...en kon me de tijden maar vaag herinneren

Omdat ik onwetend en gelukkig was

Eenzaamheid — kennis doordrenkt van pijn

Mijn bloed druipt op de distels waar alleen stilte mij omhult

Beveiliging — abrupt van de paden gerukt

Vrede is waar niets is, waar het pad in de leegte valt