Spiele Mir Ein Frühlingslied Am Friedhofstor - Nocte Obducta

Ihr glaubtet wohl, alsm an uns mit viel gutem Wort bedachte

Da hätten wir den Schmach, den Zorn, den Haß, die Wut vergessen…

Ihr glaubtet wohl, als man uns süßen Wein und Früchte brachte

Da hätten wir verblendet wie das Kriechervolk gefressen…

In den Staub!

Und all die Lügen sollen eure letzten Worte sein

In den Staub!

In dieser dunklen Krypta legte einst ich alle Träume nieder

Sie bargen Fleisch und Blut für mehr als nur Geschichten, Lieder

Doch Kunst und Träume sind schon längst der Fraß für blinde Massen

Unter unsren Zeichen leben sie für alles was wir hassen

In dieser dunklen Krypta liegt der Glaube an die Welt begraben

Sie grapschen geifernd, sich an dem, was wir geliebt, zu laben

Sie sabbern dunkle Verse, schänden jeden wahren Traum

Galgendämmerung erwache, knüpfe sie an jeden Baum…

In dieser dunklen Krypta werden wir in stillem Zorn verweilen

Uns nicht weiter schindend, um das Übel anderer zu heilen

Glücklich, daß uns nichts als der eig’ne Wille hierhin bindet

Und die Hoffnung bleibt, daß nur wer ehrlich sucht, uns findet

Rost labt sich am kalten Eisentor des alten Grabsteingartens

Schleier vor verlass’nen Spinnennetzen kleiden Dornenbäume

Tau von Gräberfeldern setzt sich in die klebrig weiche Seide

Dunkle Frucht fällt dumpf auf Moos, sät bei den Wurzeln üble Träume

Nur ein schwaches Nebelleuchten hat der dunst’ge Mond verloren

Felsenkathedralen ragen grob und ohne Glanz empor

Efeu frisst die Totenlichter, würgt Kreuze, deckt die Gräber

Finde mich und spiele mir ein Frühlingslied am Friedhofstor

Je geloofde goed toen ik ons ​​veel goede woorden gaf

Dan zouden we de schande, de woede, de haat, de woede vergeten zijn...

Je geloofde goed toen ze ons zoete wijn en fruit brachten

Dan hadden we verblind gegeten zoals de kruipende mensen...

In het stof!

En alle leugens zullen je laatste woorden zijn

In het stof!

In deze donkere crypte heb ik ooit al mijn dromen neergelegd

Ze verstopten vlees en bloed voor meer dan alleen verhalen, liedjes

Maar kunst en dromen zijn al lang het voer voor de blinde massa

Onder onze tekens leven ze voor alles wat we haten

Geloof in de wereld ligt begraven in deze donkere crypte

Ze tasten, kwijlen, om te smullen van waar we van houden

Ze kwijlen donkere verzen en ontheiligen elke ware droom

Galgen worden wakker, bind ze aan elke boom...

In deze donkere crypte zullen we vertoeven in stille woede

Onszelf niet verder pushen om de kwalen van anderen te genezen

Gelukkig dat niets ons hier bindt behalve onze eigen wil

En de hoop blijft dat alleen degenen die eerlijk zoeken ons zullen vinden

Roest viert feest op de koude ijzeren poort van de oude grafsteentuin

Sluiers van verlaten spinnenwebben kleden doornbomen

Dauw van begraafplaatsen nestelt zich in de kleverige zachte zijde

Donker fruit valt dof op mos, zaait nare dromen bij de wortels

De wazige maan heeft alleen een vage mistige gloed verloren

Rotskathedralen stijgen ruw en zonder glans

Ivy eet de kaarsen voor de doden op, wurgt kruisen, bedekt de graven

Vind me en speel een lentelied voor me bij de begraafplaatspoort