Nebel Über Den Urnenfeldern - Nocte Obducta

Ich spüre nur den kalten Wind in meinen leeren Händen

Und greife vage in ein nebelschweres Nichts

…das Continuum rinnt mit dem Nebel durch die Finger

Einer Sanduhr gleich

Es formt der Dunst ein Meer, der Wald ein Bild des Hafens

Der lädt zu einer Überfahrt ins Land des ew’gen Schlafens

Es weiß das feuchte Gras um die, die hier begraben

Als Asche schwarz und alt wie das Gefieder toter Raben

Es teilt mein müder Schritt verwitterte Steinkreise

Die stumme Einsamkeit wispert vom Ende meiner Reise

Es lockt mich eine Stele, wartend zu verharren

Ich lausche Schweigen und dem Fluß, wo Totenkähne knarren

Es zieh’n am Horizont Familien schwarzer Schwäne

Lethes Wasser tauft das Holz der Ruder leerer Kähne

Es murmeln Erd' und Stein von dem, was sie genommen

Irgendwo ein Dryasstrauch — der Sommer wird nicht kommen

Es stürzt mein Leben wie das Bustum meiner Seele

Tiefer in die Nebel, die da wabern um die Stele

Es raunen Pithosgräber von den Kindestagen

Der Tag vergeht, die Kälte bleibt, den Frost ins Herz zu tragen

Es fällt verlor’ner Schnee, die Asche toter Winter

Auf gramvoll stumme Tumuli, die Hüter toter Kinder

Es schlägt ein kaltes Herz im Mond über den Feldern

Und totgebor’ne Wünsche wimmern schwächlich in den Wäldern

Ik voel alleen de koude wind in mijn lege handen

En reiken vaag in een mistig niets

...het continuüm loopt door de vingers met de mist

Als een zandloper

De waas vormt een zee, het bos een beeld van de haven

Het nodigt je uit voor een oversteek naar het land van de eeuwige slaap

Het natte gras weet van degenen die hier begraven

Zo zwart en oud als de veren van dode raven

Mijn vermoeide stap verdeelt verweerde steencirkels

De stomme eenzaamheid fluistert het einde van mijn reis

Een stele lokt me om te blijven wachten

Ik luister naar stilte en de rivier, waar aken kraken

Er zijn families van zwarte zwanen aan de horizon

Lethe's water doopt het hout van de riemen van lege boten

Aarde en steen geruis van wat ze namen

Ergens een dryasstruik - de zomer zal niet komen

Het werpt mijn leven omver als de buste van mijn ziel

Dieper in de nevels die rond de stele zweven

Pithos-graven murmelen uit de kindertijd

De dag gaat voorbij, de kou blijft om de vorst naar het hart te dragen

Verloren sneeuw valt, de as van de dode winter

Aan treurige stomme grafheuvels, de bewakers van dode kinderen

Een koud hart klopt in de maan over de velden

En doodgeboren wensen jammeren zwakjes in het bos