Der Durst In Meinen Augen - Nocte Obducta

Oh, tiefe Nacht… wir, sechs dunkle Fürsten, die wir waren

Im Prunkgemach von schwerem Samt und blutig roten Farben

Das Licht der schweren Kandelaber brach sich zart in schwerem Wein

Benetze unsre Augen, die so hungrig mit dem Purpurschein

«Oh, schönes Kind… höre nur, der Tod ruft deinen Namen»

Der Mond sah bleich auf sie hinab, sie stand am eigenen Grabe

«Die Finsternis, sie ruft nach dir, wirst Du ihr wiederstehen?»

Mein Ruf erwürgt dein Tageslicht, du wirst es nie mehr sehen

Lächelnd sprach die Nacht und schuldig der Blasphemie

Des verlangens

Verfluchend die Enthaltsamkeit

Und ich sah in den kristallenen Spiegeln

Den Durst in meinen Augen

Besinnliche Momente in der Ahnenbildergalerie

Die staub’gen Reihen finsterer Gemälde halb verfault und klamm

Dennoch saß das Leben tief in ihren zeitbefall’nen Blicken

«Du bist auch ein Wolf, der trotzt der Liebe reißen muß das lamm»

Die Abbilder der längst verstorb’nen zogen mich in ihren Bann

Der Wein in meinem Blute hauchte ihnen wieder Leben ein

Sie wußten, was ich war, ihr Fluch quoll durstig noch in meinen Adern

Durst trieb mich nun einmal durchs Treppenhaus von Stein

Ich öffnete leiese die kunstvollen Türen

Die Schatten empfingen mich als einen der ihren

Den Tod in den Augen durch eisigen Regen

Schritt ich ihr, deren Ende besiegelt, entgegen

Mondlichtdurchsetzt war der Mitternachtsnebel und träumte von Tod und von Leben

Liebkoste in naßkalter, böser Umarmung ein Standbild von Nehmen und Geben

Jung war das Fleisch, dem dem Tod ich gegeben, ich hielt in den Armen den

sterbenden Schmerz

Noch immer vermochte ihr süßes Gesicht zu erwärmen mein stetig erkaltendes Herz

Und als ich mich all dieser Nächte entsann, da durchfuhr mich ein eisiger

Schauer

Der Nachgeschmack fremden Blutes, er barg stets ein schweres Armoa von Trauer

Doch aufrichtiger Dank und ein stummes Versprechen, ein dem Tod abgerungenes «Ja»

Lag jetzt wie ein Siegel erstarrender Hoffnung in ihrem schon leblosen Augenpaar

Es reflektierten die blicklosen Blicke

Den Durst in meinen Augen

Oh, diepe nacht... wij, zes duistere heren die we waren...

In de prachtige kamer van zwaar fluweel en bloedrode kleuren

Het licht van de zware kandelaar werd subtiel gebroken op zware wijn

Bevochtig onze hongerige ogen met de paarse gloed

"Oh, mooi kind... luister maar, de dood roept je naam"

De bleke maan keek op haar neer, ze stond bij haar eigen graf

"De duisternis roept om je, wil je het weerstaan?"

Mijn reputatie wurgt je daglicht, je zult het nooit meer zien

Glimlachen sprak de nacht en schuldig aan godslastering

van verlangen

Vervloeken onthouding

En ik zag in de kristallen spiegels

De dorst in mijn ogen

Contemplatieve momenten in de voorouderlijke fotogalerij

De stoffige rijen sinistere schilderijen half verrot en klam

Niettemin zat het leven diep in hun door de tijd aangetaste uiterlijk

«Je bent ook een wolf die, ondanks liefde, het lam moet scheuren»

De beelden van de lang overleden doden betoverden mij

De wijn in mijn bloed blies ze weer leven in

Ze wisten wat ik was, hun vloek welde nog dorstig in mijn aderen

Dorst dreef me de Stein-trap af

Ik opende stilletjes de sierlijke deuren

De schaduwen ontvingen mij als een van hen

Dood in je ogen door ijzige regen

Ik stap naar haar toe wiens einde is verzegeld

De middernachtmist werd doorgeschoten met maanlicht en droomde van leven en dood

Streelde een stilstaand beeld van nemen en geven in een natte, koude, kwaadaardige omhelzing

Jong was het vlees waaraan ik de dood gaf, ik hield in mijn armen de

stervende pijn

Haar lieve gezicht kon mijn altijd verkoelende hart nog steeds verwarmen

En zoals ik me al die nachten herinnerde, liep er een ijzige door me heen

douche

De nasmaak van andermans bloed verborg altijd een zware Armoa van verdriet

Maar oprechte dank en een stille belofte, een 'ja' ontrukt aan de dood

Leg nu als een zegel van bevroren hoop in haar toch al levenloze paar ogen

Het weerspiegelde de blinde blikken

De dorst in mijn ogen