Eine Teichoskopie - Nocte Obducta

Unter nachtblauer Himmelskuppel

Auf h¶chstem Gipfel

Liegen T¤ler mir zu Fјџen

Liegen bar vor meinen Augen

Und was euch verborgen bleibt, offenbart sich meinem wachen Blick

Auf meiner sturmgepeitschten Warte

H¶ret nun meine Worte…

An den W¤llen heiler Welten

Kreischen schwarzgefiedert Raben

-ffnen sich pechschwarze Schlјnde

Todgeweihtes zu begraben

Und als ich wissend јber die L¤nder sehe

— Endzeit sehe —

Ist mein L¤cheln der Ruin aller Heiligen

Hoffnung wјrgt ein letztes Gebet hervor

…doch es verhallt ungeh¶rt in Grabesdimensionen

Schatten aus Sph¤ren des Jenseit’gen reiten

Ein Sturm ist geboren im Mahlstrom der Himmel

Jenseits der schroffen Gebirgshorizonte

Und wјtet vernichtend in ¤chzenden Welten

Fernab steigen Fluten aus tosendem Meer

Nokturne Gewitter reiџen mit Blitzen

Klafter in tiefschwarzes Firmament

Himmel stјrzen aschenschwer

Die Quellen speien nun Eislavinen

Flјsse tosen die Ufer zerreiџend

Und flieџen in T¤lern, die einst voller Leben

Durch die geschmolzenen Steinbauruinen

Das ihr anvertraute setzt Klio in Flammen

Im Schattental brennender Berghanggiganten

Fauchend vernichten die Gluten ein Damals

Als endlose Buchseiten Feuer fangen

Die apokalyptischen Reiter, sie tr¤nken

Die durstigen Rappen am Unterweltstrome

Im Atem der Endzeit versiegt das Gew¤sser

Ein Fluџbett von Staub und Totengedenken

Onder de middernachtblauwe hemelkoepel

Op de hoogste top

Zijn valleien aan mijn voeten?

Bloot liggen voor mijn ogen

En wat voor jou verborgen blijft, wordt onthuld aan mijn alerte blik

Op mijn door de storm geslingerde uitkijk

Hoor nu mijn woorden...

Op de muren van intacte werelden

Krijsende zwartgevederde raven

- Pitzwarte kaken open

de verdoemden begraven

En terwijl ik willens en wetens over het land kijk

— zie eindtijden —

Is mijn glimlach de ondergang van alle heiligen?

Hoop verstikt een laatste gebed

...maar het gaat ongehoord in ernstige afmetingen

Rijden op schaduwen uit rijken daarbuiten

Een storm is geboren in de maalstroom van de hemel

Voorbij de ruige berghorizons

En woedt verwoestend in kreunende werelden

Ver weg opkomende getijden van de woeste zee

Nocturne Onweersbuien scheuren met bliksem

Vademt in diep zwart firmament

De hemel valt zo zwaar

De bronnen spuwen nu ijslawines

Rivieren brullen langs de oevers

En stromen in valleien die ooit vol leven waren

Door de gesmolten stenen bouwruïnes

Klio steekt wat haar is toevertrouwd in brand

In de schaduwrijke vallei van brandende bergreuzen

Sissend vernietigen de gluten een dan

Terwijl eindeloze boekpagina's vlam vatten

De ruiters van de Apocalyps, ze drinken

De dorstige zwarte paarden op de onderwereldstroom

In de adem van de eindtijd droogt het water op

Een rivierbedding van stof en herinneringen aan de doden