Begräbnisvermählung - Nocte Obducta

Der Nebel weicht, der Schleier reißt

Gibt mein Gesicht den Augen frei

Mein Abbild im Gesicht der Erde

Verschwommen aus den Schwaden steigt

Eine Landschaft…

Ein Spiegelbild der Landschaft meiner Seele

Täler schwelend in Haß

Doch voller Schönheit all die Schatten

Undurchdringbar der Wald, in dem die Nacht gefangen

Ein Rinnsal meines Blutes gleich

Wie ein düst'rer, träger Strom

Der lange Narben in die Landschaft reißt

Der Ufer teilt

Ein dunkler Pfad in dunklem Reich

Ein Wanderer, gebeugt, von Leid

Ein Weg…

Ein Spiegelbild des Weges meines Lebens

Gestrüpp zerkratzt den Pfad

Er trägt die Bürde des Verstehens

Unbegehbar, wenn nicht meine Hand dich führt

Wir stolpern durch die Welt der Toten

Erschöpfung singt in hohlen Chören

Weisen einer Gegenwart

Die ehern uns’re Fesseln hält

Stimmen schrillen grell und grausam

Wecken die Erinnerung

An Zeiten, die wir nie gesehen

…und taumeln bis die Ketten bersten

Deine bleiche Haut, weiß wie Elfenbein

Noch weich, doch kalt wie Eis

Bei Grabesgesang hinter gefrorener

Und starrer Sonne steigen wir…

…hinab

In verzweifelter Hoffnung krallen sie sich

Erblindend an leere Glaubensruinen

Wir, ihrer sterbenden Kerker entfliehend

Eng umschlungen

Abseits der gehetzten Blicke

Fleischgewordene Finsternis

Trauernde Marionetten, Leichenzug schluchzenden Elends

Doch ihre Tränen um dich erreichen mich nicht

Es falle Schönheit nie zum Raub

Würmern, Maden, faul, verdorrt

Doch im Marsch der Zeit ist Schönheit Staub

Und Liebe nur ein Wort

Möge dein Kuß

Meine Lungen füllen mit Blut

Grabgebund’nes Aufgebot

Blutgetaufte Verlobung

Begräbnisvermählung

De mist trekt zich terug, de sluier scheurt

Bloot mijn gezicht aan de ogen

Mijn beeld in het aangezicht van de aarde

Wazig stijgend uit de zwaden

Een landschap…

Een weerspiegeling van het landschap van mijn ziel

Valleien smeulend van haat

Maar vol schoonheid alle schaduwen

Ondoordringbaar het bos waarin de nacht gevangen zit

Als een straaltje van mijn bloed

Als een sombere, trage stroom

Wie scheurt lange littekens in het landschap

De kust verdeelt

Een donker pad in een duister rijk

Een zwerver, neergebogen van verdriet

Een manier...

Een weerspiegeling van het pad van mijn leven

Ondergroei krast het pad

Hij draagt ​​de last van begrip

Onbegaanbaar tenzij mijn hand je leidt

We strompelen door de wereld van de doden

Uitputting zingt in holle koren

manieren van een cadeau

Het ijzer houdt onze kettingen vast

Stemmen krijsen hard en wreed

de herinnering wakker maken

Soms zagen we nooit

...en wankelen tot de kettingen breken

Je bleke huid, wit als ivoor

Nog steeds zacht, maar koud als ijs

Bij klaagzang achter bevroren

En in de starende zon staan ​​we op...

…omlaag

In wanhopige hoop dat ze elkaar klauwen

Verblindend voor lege ruïnes van geloof

Wij, op de vlucht voor hun stervende kerkers

nauw verweven

Weg van de spookachtige blikken

Geïncarneerde duisternis

Rouwpoppen, begrafenisstoet van snikkende ellende

Maar haar tranen voor jou bereiken mij niet

Schoonheid valt nooit te beroven

Wormen, maden, verrot, verdord

Maar in de loop van de tijd is schoonheid stof

En hou van slechts één woord

mag je kus

Mijn longen vullen zich met bloed

Tomb-gebonden contingent

Bloedgedoopte verloving

begrafenis huwelijk