Claire - Nino Ferrer

Comme le temps est loin déjà

Te souviens-tu de ce jour-là?

L’amour n’est rien d’autre parfois

Que cet instant dans un regard

Et les amants qui se séparent

Sur les quais mouillés d’une gare

Ne savent pas qu’il est trop tard

Et qu’on ne se retrouve pas

Je l’avais connue un printemps

Un jour de soleil et de vent

Et ce fut elle que j’aimais tant

Et qui ne m’aima que pour rire

Ce fut une triste satire

Pourquoi faut-il toujours mourir?

J’ai peur de vivre et de vieillir

Et cette mort qui nous attend

C'était sur les quais de la Seine

Elle était blonde et lycéenne

Et ne me regarda qu'à peine

Et moi, je jouais de la guitare

Il y avait là quelques clochards

Ils ont passé le jour à boire

Et doucement tomba le soir

Et je pris sa main dans la mienne

Et les jours passent après les jours

Et les amours après l’amour

Il n’y aura jamais de retour

Et ma jeunesse est vite passée

Je voudrais rire et t’oublier

On perd sa vie à se rappeler

Car je t’avais beaucoup aimée

Et je m’en souviendrai toujours

Au coin de la rue Visconti

Où j’avais ma chambre et mon lit

J’ai connu la mélancolie

D’un décor qui n’a pas changé

Les murs sont gris comme ils l'étaient

Il y faisait très chaud l'été

Le vent soufflait dans l’escalier

Comme un orgue de Barbarie

La lune brille dans un ciel noir

Que se passe-t-il donc ce soir?

Pourquoi m’est-il permis de voir

Tous ces fantômes dans les rues?

Les bruits de la ville se sont tus

Que sont ces jours-là devenus?

Et ton ombre qui dansait nue

Dans le reflet de mon miroir?

Hoe ver is de tijd al

Herinner je je die dag nog?

Liefde is soms niets anders

Dat dit moment in een oogopslag

En geliefden die uit elkaar gaan

Op de natte perrons van een station

Weet niet dat het te laat is

En we ontmoeten elkaar niet meer

Ik had haar een lente gekend

Een dag vol zon en wind

En van haar hield ik zo veel

En wie hield er alleen maar van me om te lachen

Het was een trieste satire

Waarom moeten we altijd dood?

Ik ben bang om te leven en oud te worden

En deze dood die ons wacht

Het was aan de oevers van de Seine

Ze was blond en een middelbare scholier

En keek me amper aan

En ik speelde gitaar

Er waren een paar zwervers daar

Ze brachten de dag door met drinken

En zachtjes viel de avond

En ik nam haar hand in de mijne

En dagen gaan voorbij na dagen

En de liefdes na de liefde

Er zal nooit een terugkeer zijn

En mijn jeugd is snel voorbij

Ik zou willen lachen en je vergeten

We verspillen ons leven door te herinneren

Omdat ik heel veel van je hield

En ik zal het me altijd herinneren

Op de hoek van Visconti Street

Waar ik mijn kamer en mijn bed had

Ik heb melancholie gekend

Van een decor dat niet is veranderd

De muren zijn grijs zoals ze vroeger waren

Het was daar erg warm in de zomer

De wind blies de trap af

Als een draaiorgel

De maan schijnt aan een zwarte lucht

Dus wat gebeurt er vanavond?

Waarom mag ik zien?

Al die geesten in de straten?

De geluiden van de stad zijn weggeëbd

Wat zijn die dagen geworden?

En je schaduw danst naakt

In de weerspiegeling van mijn spiegel?