Озёра - Николай Носков

Я счастье разбил с торжеством святотатца и нет ни тоски, ни укора,

Но каждою ночью так ясно мне снятся большие ночные озера.

На траурно-черных волнах ненюфары, как думы мои, молчаливы,

И будят забытые, грустные чары серебряно-белые ивы.

Озёра, озёра, большие ночные озёра.

Я вспомню, и что-то должно появиться, как в сумрачной драме развязка:

Печальная девушка, белая птица иль странная, нежная сказка.

И новое солнце заблещет в тумане, и будут стрекозами тени,

И гордые лебеди древних сказаний на белые выйдут ступени.

Озёра, озёра, большие ночные озёра.

Проснусь, и, как прежде, уверенны губы, далёко и чуждо ночное,

И так по-земному прекрасны и грубы минуты труда и покоя.

Ik brak het geluk met de triomf van de godslasteraar en er is geen verlangen of verwijt,

Maar elke nacht droom ik zo duidelijk van grote meren 's nachts.

Op de treurige zwarte golven zwijgen de niet-nufars, net als mijn gedachten,

En de vergeten, droevige charmes van zilverwitte wilgen ontwaken.

Meren, meren, grote nachtmeren.

Ik zal het onthouden, en er zou iets moeten verschijnen, zoals in een somber drama, de ontknoping:

Een verdrietig meisje, een witte vogel, of een vreemd, teder sprookje.

En de nieuwe zon zal schijnen in de mist, en de schaduwen zullen libellen zijn,

En de trotse zwanen van oude legendes zullen uitkomen op de witte trappen.

Meren, meren, grote nachtmeren.

Ik word wakker, en, zoals eerder, lippen zijn zelfverzekerd, verre en vreemde nacht,

En zo zijn op aardse wijze de momenten van arbeid en rust ruw en mooi.