Мёд - Николай Носков

Все, что видел я было - не было, были молнии, громы не были.

Самолетик мой маленький, ангел мой, крыльями занавесил полнеба.

Ветер мокрый безбашенно скрещенный, бороздил по стеклу знаки вещие.

А внизу пальмы, словно пьянющие, не давали забыть.

Что я крещенный, знать завещанный.

Поезд спешит в закат над Доном-Волгою, в купе коньяк, два чая.

Мед.

Спит за окном Россия ночью долгою, в купе коньяк, два чая.

Растаманы кумар в море игор, Hарру birthday мне пели два негра,

А внутри голосами, чуть слышными, загрустила душа белым снегом.

В отражении глаз черной женщины я не видел себя ей обещанным

Бабьим летом, кольцами вечности я судьбой обручен, обречен, но не венчанный.

Поезд спешит в закат над Доном-Волгою, в купе коньяк, два чая.

Мед.

Спит за окном Россия ночью долгою, в купе коньяк, два чая.

Мед.

Мед.

Когда уезжаешь оттуда где был, всегда ощущаешь: ты что-то забыл.

И хочется выйти, уйти в белый свет подальше от мира тщедушных потерь.

Ты знаешь, что деньги, как серая пыль, а жизнь, как по нотам, отпетая быль.

Пока ты прикидывал "Да" или "Нет", погас за вагонным окном белый свет.

Поезд спешит в закат над Доном-Волгою, в купе коньяк, два чая.

Мед.

Спит за окном Россия ночью долгою, в купе коньяк, два чая.

Мед.

Мед.

Мед...

Alles wat ik zag was - was niet, er waren bliksemschichten, er waren geen donderslagen.

Mijn kleine vliegtuig, mijn engel, bedekte de halve hemel met zijn vleugels.

De wind was nat, roekeloos gekruist, profetische tekens ploegden door het glas.

En onder de palmbomen, zoals bedwelmende, liet ik me niet vergeten.

Dat ik ben gedoopt, nagelaten om te weten.

De trein haast zich de zonsondergang in over de Don-Volga, cognac en twee theesoorten in de coupé.

Honing.

Rusland slaapt een lange nacht buiten het raam, cognac en twee thee in het compartiment.

Rastamans Kumar in de zee van spelen, Harru verjaardag werd voor mij gezongen door twee zwarten,

En van binnen bedroefden stemmen, nauwelijks hoorbaar, de ziel met witte sneeuw.

In de weerspiegeling van de ogen van een zwarte vrouw zag ik mezelf niet aan haar beloofd.

In de nazomer, met de ringen van de eeuwigheid, ben ik verloofd, gedoemd, maar niet getrouwd.

De trein haast zich de zonsondergang in over de Don-Volga, cognac en twee theesoorten in de coupé.

Honing.

Rusland slaapt een lange nacht buiten het raam, cognac en twee thee in het compartiment.

Honing.

Honing.

Als je vertrekt waar je was, heb je altijd het gevoel: je bent iets vergeten.

En ik wil naar buiten, naar de witte wereld, weg van de wereld van broze verliezen.

Je weet dat geld als grijs stof is, en het leven, als door bankbiljetten, is een waargebeurd verhaal.

Terwijl je je afvroeg "Ja" of "Nee", ging het witte licht achter het autoraam uit.

De trein haast zich de zonsondergang in over de Don-Volga, cognac en twee theesoorten in de coupé.

Honing.

Rusland slaapt een lange nacht buiten het raam, cognac en twee thee in het compartiment.

Honing.

Honing.

Honing...