Monologhi Paralleli - Niccolò Fabi

E non bastano i sorrisi

Per calmare i miei dolori questi baci sono muti

Non mi scalderanno mai

I nostri scambi di pensieri

Sono monologhi paralleli

Gente che parla dietro un vetro

Parole che non capirò

Siamo figli di una madre frettolosa

Che ha generato soltanto figli sordi

Non conversiamo più

Versiamo solamente

Indifferenti realtà

En glimlachen is niet genoeg

Om mijn pijn te kalmeren zijn deze kussen stil

Ze zullen me nooit opwarmen

Onze gedachtewisselingen

Het zijn parallelle monologen

Mensen praten achter glas

Woorden die ik niet zal begrijpen

Wij zijn kinderen van een haastige moeder

Waaruit alleen dove kinderen voortkwamen

We praten niet meer

We schenken alleen

onverschillige realiteiten