Evaporare - Niccolò Fabi

La solitudine è

Amara beatitudine per me

È necessaria come un vizio

E la coltivo un po' per sfizio

Un divano in cui affondare

È condizione esistenziale

Come misurare i pavimenti

A passi lenti

E queste quattro mura

Sono ormai la mia censura

A tutto quello che c'è fuori

Che spesso fa così paura

Allora vorrei evaporare

Per essere dovunque

Ed entrando nei respiri

Comprendere i pensieri

Imparare a pattinare

Su questo oceano di ghiaccio

E a tendere il mio arco

Fino a non potere fare di più

Meno male che ci sono

Altrimenti sarei solo

Come è sola una ferrovia

È prigione e protezione

Vanitosa commemorazione

Della mia apatia

Ma il fatto è che di questo stato

Ormai ne sono innamorato

Come un vecchio del passato

Come Dio del suo creato

Allora vorrei evaporare

Per essere dovunque

Ed entrando nei respiri

Comprendere i pensieri

Imparare a pattinare

Su questo oceano di ghiaccio

E a tendere il mio arco

Fino a non potere fare di più

eenzaamheid is

Bitter geluk voor mij

Het is zo noodzakelijk als een ondeugd

En ik kweek het een beetje voor een opwelling

Een bank om in weg te zakken

Het is een existentiële toestand

Hoe vloeren te meten

Met langzame stappen

En deze vier muren

Ze zijn nu mijn klacht

Naar alles wat er is

Wat vaak zo eng is

Dan wil ik graag verdampen

Overal zijn

En op adem komen

Gedachten begrijpen

Leer schaatsen

Op deze oceaan van ijs

En om mijn boog te trekken

Tot niet meer kunnen doen

Gelukkig zijn er

Anders zou ik alleen zijn

Zoals alleen een spoorweg

Het is gevangenis en bescherming

ijdele herdenking

van mijn apathie

Maar het feit is dat van deze staat

Ik ben er nu verliefd op

Als een oude man uit het verleden

Als de God van zijn schepping

Dan wil ik graag verdampen

Overal zijn

En op adem komen

Gedachten begrijpen

Leer schaatsen

Op deze oceaan van ijs

En om mijn boog te trekken

Tot niet meer kunnen doen