Mimosa - Niccolò Fabi

Il silenzio imbarazzato

Di chi sa di non tornare

La lasciò senza parole

Della porta che si chiuse

Non sentì neanche il rumore

Tanto forte era il suono del suo rancore

Per guardarsi nello specchio

Mise l’abito migliore

Perché fosse più elegante il suo dolore

Da quello che le ha sputato addosso

Perché non ha detto

Perché non ha fatto

Ora si sente soffocare

Quando si comincia a recriminare

È il momento in cui si sta per sparire

Mimosa

Bella

Riposa

Che il sogno

Ti dona

Così pensò al loro primo incontro

Alla magia di quell’incanto

Alla sua gioia elementare

Alle grida di piacere

Soffocate dal cuscino

Quando un gesto primitivo

Si fa divino

E a quella esaltazione del presente

Di un amore che ancora non ti ha chiesto niente

Niente da sacrificare

Poi del lasciarsi il solito rituale

Dove ogni uomo diventa così banale

Mimosa

Bella

Riposa

Che il sogno

Ti dona

De beschaamde stilte

Van degenen die weten niet terug te keren

Het maakte haar sprakeloos

Van de deur die dichtging

Hij hoorde het geluid niet eens

Zo sterk was het geluid van zijn wrok

In de spiegel kijken

Hij trok de beste jurk aan

Om zijn pijn eleganter te maken

Van wat hij op haar spuugde

Waarom zei hij niet?

Waarom niet?

Nu voelt hij zich gestikt

Wanneer je begint te klagen

Het is het moment waarop je op het punt staat te verdwijnen

Mimosa

Zeer

Rust

wat de droom?

Het staat je

Dus hij dacht aan hun eerste ontmoeting

Naar de magie van die betovering

Tot zijn elementaire vreugde

Naar de kreten van plezier

Verstikt in het kussen

Wanneer een primitief gebaar

Het wordt goddelijk

En tot die verheerlijking van het heden

Van een liefde die je nog steeds nergens om heeft gevraagd

Niets om op te offeren

Dan het gebruikelijke ritueel verlaten

Waar elke man zo alledaags wordt

Mimosa

Zeer

Rust

wat de droom?

Het staat je