Soleil d'hiver - Niagara

Elle n'était pas du genre à se faire remarquer

C'était jamais elle qu’on invitait à danser

Elle avait plutôt l’impression de gêner

Peut-être avait-elle envie de tout casser

Elle habitait plus loin, dans la rue d'à coté

Je suis sûre que vous l’avez déjà rencontrée

Son visage était transparent comme l'été

Mais elle avait toujours l’air de s’ennuyer

Elle voulait toucher le soleil

Rien ne sera pareil

Perdue dans son sommeil

Et puis les nuages étincellent

Sur des étangs de miel

Et mes larmes s’emmêlent

J’ai toujours su qu’elle allait partir en fumée

Elle aurait tout donné pour se faire oublier

Un matin, en silence, elle s’est défilée

Et elle est partie sur la pointe des pieds

Elle avait décidé de ne plus s’inquiéter

C'était la fin de l’hiver, mais elle s’en foutait

Au bord du quai, doucement elle a sauté

Ses cheveux, lentement, dans l’eau ont coulé

Elle voulait toucher le soleil

Rien ne sera pareil

Perdue dans son sommeil

Et puis les nuages étincellent

Sur des étangs de miel

Et mes larmes s’emmêlent

Elle avait décidé de ne plus s’inquiéter

C'était la fin de l’hiver, mais elle s’en foutait

Au bord du quai, doucement elle a sauté

Ses cheveux, lentement, dans l’eau ont coulé

Elle voulait toucher le soleil

Rien ne sera pareil

Perdue dans son sommeil

Et puis les nuages étincellent

Sur des étangs de miel

Et mes larmes s’emmêlent

Elle voulait toucher le soleil

Rien ne sera pareil

Perdue dans son sommeil

Et puis les nuages étincellent

Sur des étangs de miel

Et mes larmes s’emmêlent

Ze was niet iemand die opviel

Het was nooit haar die we uitnodigden om te dansen

Ze voelde meer als een ongemak.

Misschien wilde ze alles breken

Ze woonde verderop in de straat ernaast

Ik weet zeker dat je haar eerder hebt ontmoet

Haar gezicht was transparant als de zomer

Maar ze keek altijd verveeld

Ze wilde de zon aanraken

Niets zal hetzelfde zijn

Verloren in haar slaap

En dan schitteren de wolken

Op honingvijvers

En mijn tranen zijn verward

Ik heb altijd geweten dat ze in rook zou opgaan

Ze zou alles hebben gegeven om te vergeten

Op een ochtend, in stilte, glipte ze weg

En ze liep op haar tenen weg

Ze had besloten zich geen zorgen meer te maken

Het was het einde van de winter, maar het kon haar niet schelen

Aan de rand van het dok sprong ze zachtjes

Haar haar, langzaam, in het water zonk

Ze wilde de zon aanraken

Niets zal hetzelfde zijn

Verloren in haar slaap

En dan schitteren de wolken

Op honingvijvers

En mijn tranen zijn verward

Ze had besloten zich geen zorgen meer te maken

Het was het einde van de winter, maar het kon haar niet schelen

Aan de rand van het dok sprong ze zachtjes

Haar haar, langzaam, in het water zonk

Ze wilde de zon aanraken

Niets zal hetzelfde zijn

Verloren in haar slaap

En dan schitteren de wolken

Op honingvijvers

En mijn tranen zijn verward

Ze wilde de zon aanraken

Niets zal hetzelfde zijn

Verloren in haar slaap

En dan schitteren de wolken

Op honingvijvers

En mijn tranen zijn verward