Ballad - New Model Army

When they look back at us and they write down their history

What will they say about our generation?

We’re the ones who knew everything and still we did nothing

Harvested everything, planted nothing

Well we live pretty well in the wake of the goldrush

Floating in comfort on waves of our apathy

Quietly gnawing away at Her body

Until we mortgage the future, bury our children

Storehouses full with the fruits we’ve been given

We send off the scrag-ends to suckle the starving

But still we can’t feed this strange hunger inside

Greedy, restless and unsatisfied

I was never much one for the great «Big Bang» theory

Going out in a blaze of suicidal glory

Not foolish and brave, these leaders of ours

Just stupid and petty, unworthy of power;

Just a little leak here and a small error there

Another square mile poisoned forever

A series of sad and pathetic little fizzles

And out go the lights, never to return

The affair it is over, the passion is dead

She stares at us now with ice in Her eyes

But we turn away from these bitter reproaches

And take up distractions to forget what we’re doing

I stand on these hills and I watch Her at night

A thousands square miles, a million orange lights

Wounded and scarred, She lies silent in pain

Raped and betrayed in the cold acid rain

And I wish and I wish

We could start over again

Yes I wish and I wish

We could win back Her love once again

Als ze naar ons terugkijken en hun geschiedenis opschrijven

Wat zullen ze zeggen over onze generatie?

Wij zijn degenen die alles wisten en toch deden we niets

Alles geoogst, niets geplant

Nou, we leven redelijk goed in de nasleep van de goudkoorts

Comfortabel drijvend op de golven van onze apathie

Rustig aan haar lichaam knagen

Begraaf onze kinderen tot we een hypotheek nemen op de toekomst

Pakhuizen vol met de vruchten die we hebben gekregen

We sturen de restanten om de hongerigen te zogen

Maar toch kunnen we deze vreemde honger van binnen niet voeden

Hebzuchtig, rusteloos en ontevreden

Ik was nooit zo iemand voor de grote 'Big Bang'-theorie

Uitgaan in een gloed van suïcidale glorie

Niet dwaas en dapper, deze leiders van ons

Gewoon dom en kleinzielig, macht onwaardig;

Slechts een klein lek hier en een klein foutje daar

Nog een vierkante mijl voor altijd vergiftigd

Een reeks trieste en zielige bubbels

En gaan de lichten uit, om nooit meer terug te keren

De affaire is voorbij, de passie is dood

Ze staart ons nu aan met ijs in haar ogen

Maar we keren ons af van deze bittere verwijten

En neem afleiding op om te vergeten wat we aan het doen zijn

Ik sta op deze heuvels en ik kijk 's nachts naar Haar

Duizenden vierkante mijlen, een miljoen oranje lampjes

Gewond en met littekens, Ze ligt stil van de pijn

Verkracht en verraden in de koude zure regen

En ik wens en ik wens

We kunnen opnieuw beginnen

Ja ik wens en ik wens

We kunnen Haar liefde weer terugwinnen