Island - New Model Army

The wind blows keen across the ridge

Black against a charcoal grey

We climb up here by the winding path made so long ago

In the valley below the last few lights

Glow just like the embers of a fire

We begin to remember, we begin to remember

We came by the sea and we took the land

We spread out across the plains

And on and on to the mountains

Until there was nothing left to conquer

The sound of chopping trees echoed through the woods

We built the ships and the houses

And the bridges and the fortifications

Until there was nothing left to build with

Now in the silver grey dome of the sky

The birds fly home for winter

And we all come down to the shore and stare across the waves

We’ve got to get off the island

We carved monuments to the angry gods

We hauled stone across the deserts of our own making

From the standing stones to the villages

To the shining palaces looking out over the water

The soil is growing thin, the yield running low

There’s too many of us here, too many of us here

And now ragged ribbons of rain sweep in

As the birds fly home for winter

And we all come down to the shore and stare across the waves

We’ve got to get off the island

De wind waait scherp over de bergkam

Zwart tegen een houtskoolgrijs

We klimmen hier langs het kronkelende pad dat zo lang geleden is gemaakt

In de vallei onder de laatste paar lichten

Gloed net als de sintels van een vuur

We beginnen te onthouden, we beginnen te onthouden

We kwamen bij de zee en we namen het land in

We verspreiden ons over de vlakten

En verder en verder naar de bergen

Tot er niets meer te veroveren was

Het geluid van bomen hakken weergalmde door het bos

We hebben de schepen en de huizen gebouwd

En de bruggen en de vestingwerken

Totdat er niets meer over was om mee te bouwen

Nu in de zilvergrijze koepel van de lucht

De vogels vliegen naar huis voor de winter

En we komen allemaal naar de kust en staren over de golven

We moeten van het eiland af

We sneden monumenten voor de boze goden

We sleepten steen door de woestijnen van onze eigen makelij

Van de staande stenen tot de dorpen

Naar de glimmende paleizen die uitkijken over het water

De grond wordt dunner, de opbrengst raakt op

Er zijn te veel van ons hier, te veel van ons hier

En nu komen er rafelige regenlinten binnen

Terwijl de vogels naar huis vliegen voor de winter

En we komen allemaal naar de kust en staren over de golven

We moeten van het eiland af