White noise sky in overdrive - Netherbird

The fading luminance

These cracking facades

Nails dig so deep

As reason breaks away

Horrendous this curse bestowed upon me

Contrasting the beauty that used to be

So devastating is the loss of life’s melody

High above the radiance is gone

The transmission has finally come to an end

A white noise sky in overdrive

An existence in monochrome

A white noise sky in overdrive

In grey I bathe benath the dome

Life noir

This is a black dying star

Lif noir

In the end we will all know who we are

Life noir

Bleak skies to reveal the scars

Life noir

With all colours paling

And contrasts fading

The desertion of all meaning

So useless and demeaning

With the demise of dreams

Everything is what it seems

The pointlessness of being

The loss of visions for the seeing

Monochrome is my soul

Grey, grey, grey, grey!

Tired hands let the cards rest

And the ink slowly dries to dust

A weary heart loses it rhythm

Devastating the loss of existence melody

Such a subtle shift

To tear away the mind from the flesh

There can be nothing worse

Nothing more faul

Nothing more perverse

Than to finally grasp it all

And find it absurd

The grand play lost a character

The script leapt another way

With the white noise sky as his only witness

He was cast away

Far away!

De vervagende helderheid

Deze krakende gevels

Nagels graven zo diep

Als de reden wegvalt

Afschuwelijk deze vloek op mij verleend

In contrast met de schoonheid die vroeger was

Zo verwoestend is het verlies van de melodie van het leven

Hoog boven de uitstraling is weg

De uitzending is eindelijk tot een einde gekomen

Een witte ruislucht in overdrive

Een bestaan ​​in zwart-wit

Een witte ruislucht in overdrive

In het grijs baad ik onder de koepel

leven noir

Dit is een zwarte stervende ster

Lif noir

Uiteindelijk zullen we allemaal weten wie we zijn

leven noir

Sombere luchten om de littekens te onthullen

leven noir

Met alle kleuren verbleken

En contrasten vervagen

De desertie van alle betekenis

Zo nutteloos en vernederend

Met de ondergang van dromen

Alles is wat het lijkt

De zinloosheid van het zijn

Het verlies van visioenen voor de zienden

Monochroom is mijn ziel

Grijs, grijs, grijs, grijs!

Vermoeide handen laten de kaarten rusten

En de inkt droogt langzaam op tot stof

Een vermoeid hart verliest het ritme

Verwoestende het verlies van bestaan ​​melodie

Zo'n subtiele verschuiving

Om de geest van het vlees te verwijderen

Er kan niets ergers zijn

Niets meer fout

Niets meer pervers

Dan om eindelijk alles te begrijpen

En vind het absurd

Het grote toneelstuk verloor een karakter

Het script sprong een andere kant op

Met de witte ruislucht als zijn enige getuige

Hij werd weggeworpen

Ver weg!