Рана - NEONATE

Ты вошла в мой храм,

И свое сердце тебе отдал я.

Его ты заберешь с собой, неслышно позабыв меня

С разорванной в клочки душой.

Боль живет во мне,

Она меня съедает изнутри.

Вновь я горю в твоем огне,

Что сделала со мною — посмотри!

Здесь, с кровавой раною в груди,

Среди разбитых снов и грез

Я буду умирать один —

Ты не увидишь моих слез.

Быть может где-то вдалеке

Заблещет для меня рассвет

Собрав всю волю в кулаке

Я руку протяну на свет.

II.

Боль — она как яд,

Мешает, не дает уснуть.

Уже не повернуть назад,

Кровь в моих венах застывает, словно ртуть.

Je bent mijn tempel binnengegaan

En ik gaf mijn hart aan jou.

Je neemt hem mee, mij onhoorbaar vergetend

Met een aan flarden gescheurde ziel.

Pijn leeft in mij

Ze eet me van binnenuit op.

Opnieuw brand ik in jouw vuur,

Wat heb je met me gedaan - kijk!

Hier, met een bloederige wond in mijn borst,

Tussen gebroken dromen en dromen

Ik zal alleen sterven

Je zult mijn tranen niet zien.

Misschien ergens ver weg

De dageraad schijnt voor mij

Alle wil in een vuist verzamelen

Ik zal mijn hand uitstrekken naar het licht.

II.

Pijn is als vergif

Het interfereert, laat je niet slapen.

Niet meer terugdraaien

Het bloed in mijn aderen bevriest als kwik.